ΚΙΛΙΜΙΑ ΚΑΙ ΧΑΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ

Οι τσιγγάνοι ζουν, τραγουδούν και πεθαίνουν από αγάπη. Είναι άνθρωποι με βαθιά και αληθινά αισθήματα, που δεν τα κρύβουν, δεν τα κρατούν μέσα τους. Τα εκδηλώνουν. Οι τσιγγάνοι είναι πονεμένοι άνθρωποι. Σέρνουν μαζί μια ιστορία αιώνων. Ζουν κυνηγημένοι, μες στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Με την αβεβαιότητα του αύριο. Περιπλανώμενοι εδώ κι εκεί. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ. Περιπλανώμενος. Στην οδό Βουτάδων. Ξεφόρτωνα καρπούζια. Σκληρή δουλειά. Αλλά το μεροκάματο έβγαινε. Βοηθούσα την οικογένειά μου. Στα 12 γυρνούσα τις γειτονιές και δούλευα γανωτζής. Γάνωνα κατσαρόλες, ταψιά, τετζερέδια. Στα 13 μου άλλαξα επάγγελμα. Έγινα στιλβωτής. Μα και αυτό δεν κράτησε πολύ. Με συγκινούσαν οι μεγάλες περιπλανήσεις.

Γι’ αυτό όταν έγινα πια 15 χρόνων πήρα στους ώμους τα κιλίμια και τα χαλιά και γύριζα στους δρόμους, στις γειτονιές της Αθήνας. Πλούσιες και φτωχειές. Διαλαλούσα την πραμάτεια μου και τραγουδούσα. Η φωνή μου φαίνεται πώς άρεσε. Κοπέλες έβγαιναν στα παράθυρα και με γλυκοκοιτούσαν. Το ίδιο κι εγώ. Κι έτσι πολλές φορές πούλησα παραπάνω κιλίμια. Τραγουδούσα τραγούδια πονεμένα του Καζαντζίδη. Τραγούδια ερωτικά, της φτώχειας και της ξενητιάς. Ερωτευόμουν εύκολα. Μου άρεσαν οι κοπέλες. Εμείς οι τσιγγάνοι αγαπάμε. Ζούμε, τραγουδάμε και πεθαίνουμε από αγάπη.

Εμείς οι Τσιγγάνοι υιοθετούμε την αγάπη σαν έκτη αίσθηση. Γι’ αυτό πολλές φορές φτάνουμε και πιστολίδι. Γίνονται κι εγκλήματα για την αγάπη των τσιγγάνων.

Μιλάει ο ίδιος ο Μανώλης Αγγελόπουλος στον Πάνο Γεραμάνη (1945-2005), λάτρη και ερευνητή του λαϊκού τραγουδιού. Είναι ένα απόσπασμα του και δημοσιογράφου Γεραμάνη, που είχε αναπτύξει προσωπικές σχέσεις με τραγουδιστές και συνθέτες, από συνέντευξη του με τον αξέχαστο Μανώλη Αγγελόπουλο. Ο ''γύφτος'' γεννήθηκε Απρίλιο του 1939 και πέθανε σα χθες 2 Απριλίου, το 2005.

-από apodytiriakias.gr