ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ

Να σου πω γιατί ψοφάνε οι ναοί νυχτερινής διασκέδασης. Μιλάμε για το προϊόν νυχτερινή διασκέδαση που δεν θα πεθάνει ποτέ.

Κρίση. Δεν την αγνοείς. Δεν έχει ο άλλος λεφτά, άρα εκτός όλων των άλλων θα κόψει και την έξοδο στα μπαρ, στα κλαμπ και φυσικά τα μπουζούκια. 150 ευρώ, διακόσια ευρώ, όσο κοστίζει ένα τετραμελές τραπέζι τέλος πάντων, είναι λογαριασμός πλέον. Κοντά στα άλλα που κόβει, για να περιορίζει τα έξοδά του, δεν ξαναπάει για να ακούσει Ρέμο, Αργυρό, Πάολα και οποιονδήποτε άλλον. Αν και σε αυτούς πάει και παραπάει, σε άλλους έχει βάλει Χ. 

Πώς, όμως, εξηγείται η μείωση του τζίρου και αύξηση των ζημιών των επιχειρήσεων αυτού του κλάδου, που είχε ξεκινήσει πριν κτυπήσει το καμπανάκι της οικονομικής κρίσης; Δεν παίζει η νυχτερινή διασκέδαση. Αυτό λέω εγώ. Δεν υπάρχει αυτό το προϊόν. Ακούς νέες κυκλοφορίες τραγουδιών και δεν σε ακουμπάει τίποτα, καμία αντίδραση. Το προσπερνάς. Τη μουσική πρόταση που έβγαλε ο αστέρας της πίστας. Τo single που είναι αποτέλεσμα δουλειάς μιας εβδομάδας, ενός μηνός.

Μουσική βιομηχανία δεν είναι να μισθώσεις έναν χώρο και να ρίξεις μέσα τον χ-ψ καλλιτέχνη Ο οποίος, στις περισσότερες περιπτώσεώς, παραμένει αγνοούμενος στα αζήτητα. Η μουσική βιομηχανία (αγγλικά: music industry ή music business) απαρτίζεται από τις επιχειρήσεις και τα πρόσωπα που κερδίζουν χρήματα δημιουργώντας και πουλώντας μουσική. Ανάμεσα στις πολυάριθμες ειδικότητες που δραστηριοποιούνται στα πλαίσια της βιομηχανίας αυτής συναντούμε: τους μουσικούς που συνθέτουν και εκτελούν τα μουσικά κομμάτια, τις εταιρίες και τους επαγγελματίες που δημιουργούν και πωλούν την ηχογραφημένη μουσική (π.χ. εκδότες, παραγωγοί, μηχανικοί, δισκογραφικές εταιρίες, φυσικά και διαδικτυακά καταστήματα, εταιρίες πνευματικών δικαιωμάτων), τα πρόσωπα που διοργανώνουν ζωντανές μουσικές παραστάσεις (αντζέντες, διαφημιστές, ιδιοκτήτες και υπάλληλοι αιθουσών και χώρων μουσικής, προσωπικό που απασχολείται στις περιοδείες), τους επαγγελματίες που βοηθούν τους μουσικούς να διαχειριστούν την καριέρα τους (κυνηγοί ταλέντων, διευθυντές επιχειρήσεων, ειδικευμένοι δικηγόροι), τους επαγγελματίες που αναμεταδίδουν τη μουσική (μέσω δορυφόρου, Διαδικτύου και ραδιοφώνου), τους δημοσιογράφους, τους καθηγητές μουσικής, τα πρόσωπα που απασχολούνται στον τομέα παραγωγής μουσικών οργάνων, καθώς και πολλούς άλλους.

Πεθαίνουν τα μπουζούκια γιατί έχει χαλάσει το κλίμα. Δεν έχουν γήπεδο να παίζουν μπάλα οι αληθινοί τραγουδιστές. Και οι επιχειρηματίες που να είναι προσωπικότητες. Φοβερό. Να είναι ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, και να προσλαμβάνει τραγουδιστή που θα κάνει τα προσωπικά του κέφια, όχι πως θα κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Και έχει την απαίτηση να  «κόψει» χρήμα;

Υ.Γ : Εξαίρεση στα παραπάνω, ίσως η μοναδική: Ποιος άλλος, ο Κώστας Μπερτάκης!