Το τέλος του καλοκαιριού

Ως ρίμα αποστηθίζεται η ζωή στα πρωινά μας χείλη

κι έτσι όπως σμίγεις με νερό, τις προσευχές ακούω των βράχων.

Της μέρας το μολύβι τον ήλιο γράφει μ’ όμικρον

που η νύχτα κυκλώνει ολόγυρα να μοιάζει με σελήνη.

Μα πάλι βουτάει στα σύννεφα σαν το νερό στο δίχτυ,

του δειλινού σταφύλι να κλαίει στα μάτια μας κρασί.

Μαχαίρι μεθυσμένο, γράμμα που σκίζει κύματα

να φέρει λόγια αγάπης που κόβουν τα σπλάχνα μας στα δυο.

Κι ένα ρολόι γλιστρά και χάνεται βαθιά μέσα στη λίμνη , καθρέφτης για τ’ αστέρια που πέφτουν στο βυθό

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ