Παρά το γεγονός ότι κάποιες εξελίξεις στη ζωή μου με οδήγησαν στο να σιωπήσω το τελευταίο διάστημα -καμία σχέση με το πόσο απασχολημένος είμαι στη δουλειά!-, είπα να κάνω μια εξαίρεση για να σου απαντήσω στην έρευνα που κάνεις για τους Έλληνες του εξωτερικού και τη ζωή μας εδώ στα “έρμα τα ξένα”.
Πριν περιγράψω την εμπειρία μετανάστευσης μου στο Άμστερνταμ, θα ήθελα να πω δυό λογάκια για την κατάσταση μου πριν φύγω.
Αφού τέλειωσα το μεταπτυχιακό μου στα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, έφυγα φαντάρος για να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα, έχοντας φάει τον πρόλογο ότι το Ι-5 λόγω αντίρρησης συνείδησης θα μου κόστιζε μελλοντικά.
Φυσικά, ήταν όλα ψέματα.
Είχα ξοδέψει ήδη 6 μήνες από τη ζωή μου, όταν κατάλαβα πόσο μούφες ήταν όλα αυτά που μου έλεγαν και το λάθος που είχα κάνει. Το πόσο ηλίθιος είναι ο στρατός και όσοι τον υπηρετούν, το κατάλαβα από την πρώτη βδομάδα.
Πάνω στο απόγειο της απελπισίας μου, γνώρισα τον Αλέξη (πλέον από τους καλύτερους μου φίλους και κουμπάρος μου).
Έπειτα την είδα αλλιώς και αποφάσισα να ολοκληρώσω την αηδία που λέγεται στρατιωτική θητεία, προσπαθώντας απλά να σπάσω όσο πιο πολλή πλάκα μπορώ.
Με περίμενε η επαγγελματική μου “καριέρα” μετά, οπότε ποιος ήξερε πότε θα ξαναείχα την ευκαιρία για τεμπελιά και καθημερινό χαβαλέ.
Τελειώνοντας την θητεία μου και με όλα τα πτυχιακά εφόδια που μπορεί να έχει ένας νέος οικονομολόγος, ξεκίνησα την αναζήτηση εργασίας στην Αθήνα, εν έτει 2008 προς 2009.
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, είχα καταλάβει το παιχνίδι. Λίγες ευκαιρίες της προκοπής, πολύ εκμετάλλευση και εργοδότες που από τη στιγμή που σε προσέλαβαν νόμιζαν ότι τους ανήκεις.
Διαβάστε τη συνέχεια στο pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου