Η κοκαΐνη είναι ο τρόπος του Θεού να σου πει ότι έγινες υπερβολικά πλούσιος» αφόρισε κάποια στιγμή νηφαλιότητας, ο αυτόχειρας και εξαρτημένος, αστείρευτου ταλέντου ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς. Και πιο παλιά ο Έρικ Κλάμπτον τραγουδούσε «if your thing is gone and you wanna ride on; cocaine. Don’t forget this fact, you can’t get it back; cocaine. She don’t, she don’t lie, she don’t lie; cocaine». Η μυθολογία του εν λόγω ναρκωτικού έχει θεμελιωθεί σε στίχους, χρήση από ιδιοφυείς, πραγματικές διασημότητες όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ ή μυθιστορηματικές όπως ο Σερλοκ Χόλμς, αλλά και από ολόκληρα βιβλία, όπως το «Κοκαϊνα» του Πιντιγκρίλι, γεμάτο πρόκληση, σκανδαλώδη αντισυμβατικότητα, σαρκασμό και ειρωνεία. Μόνο που στο καιρό μας, μόνο ο Ρόμπιν Γουίλιαμς έχει μετρήσει το ναρκωτικό, τη «λευκή κυρία» στη διάσταση της χρήσης από πλουσίους ως γόητρο και επιτηδείων εμπόρων ως μέσο πλουτισμού, σίγουρου και όχι με χρηματιστηριακές αυξομειώσεις.
Απαγορευμένη για τους κοινούς θνητούς, όχι όμως και για πολύ γνωστό Πατρινό επιχειρηματία. Διότι, όπως πληροφορούμαι από άτομο που γνωρίζει όσο κανένας άλλος το παρασκήνιο, ο συγκεκριμένος τύπος είναι εθισμένος στην ακριβή αλλά συνάμα εθιστική κακή συνήθεια των πλουσίων και των ισχυρών.
Κλείνεται σε μαγαζιά πολυτελείας, σε διαμερίσματα και βίλες κλειδωμένες για μας, κυκλοφορεί σε διάσημα νυχτερινά κέντρα, έχει πάρε-δώσε με καταξιωμένους και φτασμένους τραγουδιστές, ταξιδεύει με σκάφη ιδιωτικά πολλών μέτρων, κάνει χειμερινά σπορ.
Εφόσον κάνει την αγαπημένη του «μυτιά», νιώθει χαλαρός και άνετος, γέλια, διασκεδάζει πιο έντονα, γίνεται καλή συντροφιά. Αν και δεν το εκφράζει ανοιχτά, νιώθει ότι είναι ο «άρχοντες της νύχτας».
Του προσφέρει κέφι, πνεύμα, γκλάμουρ, αισθαντικότητα και αισθησιασμό, αντοχή στο αλκοόλ, στο ξενύχτι, στις σκληρές αγοροπωλησίες. Γίνεται φόντο για να βουτάει τη μύτη του σε απαλούς, πουδαράτους λόφους σκόνης, πάνω από ακόμα πιο στρογγυλά οπίσθια νοικιασμένων καλλονών, μιας σκόνης ικανής να τον κάνει να κόψει κομμάτια σάρκας από τους οικονομικούς αντιπάλους του και όσο ωμά και αν είναι να τα καταπίνει και να μη χορταίνει.
Γελά κρυστάλλινα στις τουαλέτες μεγάλων κλαμπ. Είναι λάτρης υπόγειων απολαύσεων σε μπαρ και ρεστοράν. Ζει το απόλυτο όνειρο, που σπανίως συμβαίνει για όλους εμάς, τους ταπεινούς θνητούς...
Είναι ο Πατσίνο στον Σημαδεμένο, πεινασμένος για όλα όσα δεν φτιάχτηκαν για αυτόν, σπίτια, αμάξια, ωραία κορίτσια, απολαύσεις απαγορευτικές που τις βαφτίζει με κοκαΐνη σε ιδιοκτησία του και λεία του.
Είναι ο Πατσίνο στον Σημαδεμένο, πεινασμένος για όλα όσα δεν φτιάχτηκαν για αυτόν, σπίτια, αμάξια, ωραία κορίτσια, απολαύσεις απαγορευτικές που τις βαφτίζει με κοκαΐνη σε ιδιοκτησία του και λεία του.
Με αυτήν την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας και του εξορκισμό του μάταιου.
Για να επανέλθουμε στο θέμα, ο συγκεκριμένος τύπος έπρεπε να ζαλιστεί απ την λευκή, εθιστική ουσία, για να νιώθει επιθυμητός, λάγνος, με αντοχές, να τονωθεί, να αντέξει, να του κοπεί η όρεξη, να παραμείνει αδύνατος, να αντέξει την έκθεση, το σχόλιο, την απόρριψη, το πλήθος!
Να μιλήσει για όλα τα θέματα χωρίς αυτολογοκρίσιες. Να χορέψει. Να κάνει σεξ με αντοχές υπεράνθρωπες και αισθήσεις οξυμένες! Και μετά; Μόλις ξυπνήσει τα μεσημέρια, σε άδεια, ανακατωμένα δωμάτια και όταν το χημικό συστατικό φύγει από το σώμα του και ο εγκέφαλος προσπαθεί απεγνωσμένα να ανακτήσει τη χημική του ισορροπία, τότε;
Τότε έρχεται η ενοχή, η εξάντληση, η ακεφιά, η σωματική κόπωση, η θλίψη, το έντονο άγχος, η παράνοια και η μανία καταδίωξης, σε συνδυασμό με μια εφιαλτική σεναρολογία για σαρκοβόρα τέρατα που καιροφυλακτούν στις σκιές του δωματίου, στις κόχες του, πίσω απ τις κουρτίνες. Ξενέρωμα. Και η ζωή, δύσκολη και πιο εφιαλτική από ποτέ.
Γιατί και το πάρτι τελειώνει κάποτε. Και μένεις μα αυτόν που φοβόσουν πάντα, με εκείνον που δεν συμφιλιώθηκες ποτέ, ούτε τον αγάπησες: τον εαυτό σου… Και τώρα πια;
Τώρα, τι διαφορά έχεις από εκείνο το τζανκι, λίγους δρόμους παρακάτω από τα Υψηλά Αλώνια, την πλατεία Όλγας, που ζητάει απελπισμένα την φτηνιάρικη δόση του αντοχής σε μια ζωή όλο μαύρο και γκρι; Καμία! Ακόμα και αν πνίξεις κάθε φωνή, μες στο λαιμό, που ίσως ψιθυρίζει το όνομα σου, σ αυτή την υπόθεση ουσιών, ψεμάτων και ψευδαίσθησης…
Τώρα, δεν έχει σημασία που το «Tsipas Hlias blog» ξέρει, αλλά που ξέρεις εσύ! Και ούτε ο πλούτος σου, ούτε η λάμψη, ούτε η φήμη θα σε κάνουν να ξεχάσεις, ακόμη και μες στη ζάλη σου…
Ίσως κάθε απόλαυση σου να είναι απλά ανακούφιση, όπως έλεγε και ο Μπάροουζ, αλλά, εκείνος εξερευνούσε το εσωτερικό του διάστημα, ενώ εσύ πέφτεις μόνος στα κενά της έλλειψης βαρύτητας της κοσμικότητας σου.
Ίσως κάθε απόλαυση σου να είναι απλά ανακούφιση, όπως έλεγε και ο Μπάροουζ, αλλά, εκείνος εξερευνούσε το εσωτερικό του διάστημα, ενώ εσύ πέφτεις μόνος στα κενά της έλλειψης βαρύτητας της κοσμικότητας σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου