ΠΟΛΟΣ ΕΛΞΗΣ Ο ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΠΑΡΑ ΤΟ ΨΥΧΟΣ

Δεν μου συμβαίνει συχνά. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον και χωρίς ιδιαίτερους συναισθηματισμούς την έναρξη της νέας χειμερινής σεζόν της αθηναϊκής νύχτας. Προτιμήσεις για έναν τραγουδιστή, αντιπάθειες για κάποιoν άλλον. Ο Αδαμαντίδης με προκαλεί να χαίρομαι να τον ακούω . Να θέλω να τον επισκεφτώ. Παρότι παραδοσιακά, άκου, λοιπόν, εδώ, δεν ήταν καν στα γούστα μου. Μου ήταν αδιάφορος έως σφόδρα αντιπαθητικός. Όπως και σε πολλούς άλλους ομοίους μου. Για δικούς μας λόγους. Έπρεπε, λοιπόν, ν' αποδείξει ότι είναι εντελώς διαφορετικός, αλλιώτικος, ότι δεν έχει καμία σχέση με τον παλιό του εαυτό. Μα προπαντός ότι πλέον κινείται μέσα στη μόδα. Κοντά στις μουσικές τάσεις της εποχής. 

Από την άλλη, ίσως να ήμουν και λίγος κομπλεξικός αν δεν το έλεγα. Αν δεν το παραδεχόμουν δημοσίως. Ότι, δηλαδή, μετά τον Πασχάλη Τερζή, είναι η μόνη και μεγαλύτερη λαϊκή φωνή που αξίζει να ακούσεις. Με βάση το εύρος της φωνής του, η οποία  «μυρίζει» βασιλικό κι ασβέστη, όπως οι αυλές των φτωχόσπιτων στις λαϊκές γειτονιές . Και οι καταβολές του οι μουσικές δεν έχουν ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ μ’ αυτό που παρουσιάζει φέτος σε νυχτερινό κέντρο των βορείων προαστίων, συμφερόντων του Νίκου Σπυρίδωνα. Το ξεστόμισα επιτέλους...

Δεν το λέω μόνο εγώ αυτό, αλλά και οι επώνυμοι που τον επισκέπτονται. Παρά το κύμα ψύχους που έχει πλήξει την διασκέδαση και έχει «αφανίσει» στην κυριολεξία ονόματα του χώρου. Χθες ήταν ο survivor Ντάνος, αύριο κάποιος άλλος.