Ζούμε μια εποχή που σχεδόν κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν. Και δεν μιλάω για προφορικό λόγο- που εκεί γίνεται της τρελής το πανήγυρι- αλλά δεν καταλαβαινόμαστε ούτε στα γραπτά. Ας τα κάνουμε λιανά λοιπόν μπας και συνεννοηθούμε…
Έγραψα ένα άρθρο για τις «αρπαχτές» που αρχίζουν εντός ολίγου- όπως κάθε τέτοια εποχή – και πάλι έγιναν ένα σωρό άκυρα σχόλια και παρατηρήσεις. Θα σας εξηγήσω λοιπόν την θέση μου…
Για μένα ένας άνθρωπος που ασχολείται με την μουσική είναι καλλιτέχνης. Κάθε καλλιτέχνης λοιπόν, οφείλει να σέβεται τον εαυτό του, την τέχνη του και το κοινό του. Και κατόπιν μπορεί να σκεφτεί και την αμοιβή του. Όταν βλέπω υποτιθέμενους καλλιτέχνες να φτιάχνουν συνεργασίες στο πόδι, ή να εμφανίζονται τσάτρα-πάτρα σε κάποια χωριά με σκοπό να τα αρπάξουν… θυμώνω. Δεν τους θεωρώ καλλιτέχνες, αλλά αρπαχτικά.
- Λέει ο Κότσιρας, «Ξεκινάω Πανευρωπαϊκή περιοδεία...». Και εννοεί: Ότι έχει φτιάξει μια ορχήστρα, ένα πρόγραμμα, έχει μια ιδέα και πηγαίνει να την παρουσιάσει σε 10-15 πόλεις στην Ευρώπη.
- Λέει ο άλλος… «Κάνω συναυλίες στην Αμερική...». Και διαπιστώνεις ότι πήγε και τραγούδησε σε εγκαίνια Ελληνικού σουβλατζίδικου στην Αστόρια της Νέας Υόρκης.
Διαβάζω ότι η Νάνα Μούσχουρη κάνει περιοδεία και βλέπω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου