Η προσωπική μου εμπειρία από την «φιλοξενία» Αργυρού - Είναι αυτό που δείχνει;

Από τον Δεκέμβριο του 2010 , που επιπλέω στον ωκεανό του διαδικτύου, κατά κύριο λόγο δια μέσω του «PatrasGossip», που -συγκυριακά- το εμπνεύστηκα από κοινό γνωστό άτομο -τότε- και σημερινό στενό μου συνεργάτη, σας έχω συνηθίσει σε αποκαλύψεις… για άλλους. Ήταν και παραμένει πάγια τακτική μου , να παρουσιάζω καθετί που συμφωνεί με την πραγματικότητα , παραβλέποντας αν είναι φίλος εχθρός ή συνεργάτης . Δεν είναι σωστό λοιπόν, τουλάχιστον για μένα, να μη σας μεταφέρω και τα δικά μου.

Παρότι είναι εντυπωσιακό το πόσο αστεία ακούγεται σε κάποιους η αλήθεια, νομίζω πως έφτασε ο καιρός . Βλέπετε, είναι έντονη η επιθυμία και το πάθος που με διακατέχει , να αποτυπώσω σε αυτές τις αράδες την προσωπική μου εμπειρία για το πώς με αντιμετωπίζουν οι «επώνυμοι» . Αλλά κυρίως όλοι εκείνοι που βρίσκονται στα κέντρα εξουσίας , οι οποίοι προκαθορίζουν την αξία και την εξέλιξη των πραγμάτων. Και τις περισσότερες φορές, ηθελημένα επιλέγουν να κινούνται μακριά από τα φώτα  της δημοσιότητας... Eκεί όπου η φυσική αυτοπεποίθηση που δείχνουν όταν δουλεύουν πάνω σε κάτι οικείο λειτουργεί σαν φάρος, προσελκύοντας ανθρώπους με παρόμοιο ταμπεραμέντο και ενδιαφέροντα, είτε με ρομαντικούς σκοπούς είτε όχι. Ένα ακόμα ελκυστικό στοιχείο είναι πως , τέτοιοι τύποι , στις πιο ανθρώπινες σχέσεις τους, αρέσκονται και επιδιώκουν να ζουν χωρίς τη συμμετοχή πολλών. Θέλουν λίγους και καλούς .

Ένας από αυτούς -για όσους τον ξέρουν σε βάθος και όχι απλά επιφανειακά - είναι και ο Κωνσταντίνος Αργυρός . Η ουσία της υπόθεσης όμως, η οποία συνδέεται με τον χαρακτήρα, το στυλ και τον τρόπο συμπεριφοράς του , δεν αλλάζει. 

Ας δούμε, όμως, λίγο την ροή των γεγονότων, και συγγνώμη που μιλάω για τον εαυτό μου αλλά την δική μου εμπειρία γράφω και δεν γίνεται αλλιώς: Δεδομένου ότι τα πράγματα κυλούν στην προκαθορισμένη τους -από τον Κώστα Μπερτάκη- τροχιά, δεν θέλω να ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο με τα επαγγελματικά πεπραγμένα. Εννοώντας το πρόγραμμα του ή τον κόσμο που καταφέρνει να μαζεύει στο μαγαζί που βρίσκεται αδιάκοπα το τελευταίο ενάμιση χρόνο . Με αυτά ας ασχοληθούν οι PR man , τα γραφεία τύπου και οι απανταχού ειδήμονες. 

Με αφορμή την τελευταία μας συνάντηση, στον απόηχο της πρεμιέρα του στο Fantansia-πιο συγκεκριμένα της επιστροφής του- αναρωτιόμουν αν είναι όντως αυτό που δείχνει . Δεν σας κρύβω πως τον περίμενα στην γωνία κάπως ...προκατειλημμένα . Ουσιαστικά, ήμουν έτοιμος και με την ψυχολογική τάση τέτοια, ώστε να ...τρολάρω την παραμικρή αστοχία εκ μέρους του . Την οποιαδήποτε φραστική επιπολαιότητα, το  παραμικρό λάθος παρουσιαζόταν μπροστά μου. «Με τέτοιον ...εμμονικό δημοσιογράφο την κάθε ασυλλόγιστη απάντηση την πληρώνεις», θα μπορούσε κάλλιστα να τον είχαν συμβουλέψει οι συνεργάτες του. Κι όμως, όπως θα διαβάσετε, ο Κωνσταντίνος δεν είναι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος όταν δεν βρίσκεται στο φυσικό χώρο δράσης του. Κι αυτό, γιατί όταν σβήνουν τα φώτα και αποσύρεται στο καμαρίνι του, παρουσιάζει το παιδί που κρύβει μέσα του. Δεν είναι μυστικό άλλωστε πως αποτελεί το μεγαλύτερο "πειραχτήρι", τόσο στην παρέα του όσο και στις επαγγελματικές του συνεργασίες. 

Δεν θα σταθώ στο τι είπαμε, γιατί νομίζω πως δεν έχει σημασία . Η ουσία είναι ότι επιβεβαιώνει όσους θεωρούν ότι πρόκειται για τον πλέον ακομπλεξάριστο σταρ που έχει περάσει τις τελευταίες δεκαετίες από την ελληνική μουσική βιομηχανία. Ενώ κορυφωνόταν η συζήτηση μας , ευτυχώς συγκράτησα στο μυαλό μου την φράση : «Ηλία, σε καμία περίπτωση δεν κατοικούμε σε γειτονιά αγγέλων. Ο μεγαλοϊδεατισμός, ο βεντετισμός, η υπεροπτική και η αυτάρεσκη νοοτροπία που παρατηρείται πολλάκις στο σινάφι μας,  δεν έχει θέση σε μας» , μου είπε αυτολεξεί και κοίταξε κατάματα τον Κώστα Μπερτάκη. Τον επιχειρηματία που δεν φοβήθηκε να τον πιστέψει και να τον «χτίσει». Μάλιστα, σε μια αρκετά (από πολλές απόψεις) δύσκολη εποχή . Δεν ήταν μόνο η οικονομική κρίση που επισκιάζει τα πάντα, αλλά το πιο σημαντικό απ' όλα αφορούσε την περίοδο που συνέπεσε. Αμέσως μετά τον θάνατο του Παντελή Παντελίδη...Αυτό το λέει όλα ! Συνάμα μαρτυρά το ρίσκο και την αβεβαιότητα ως προς την επένδυση του πολυμήχανου επιχειρηματία .Το τελικό αποτέλεσμα, πάντως , σαφέστατα και δικαιώνει την επιλογή του. 

Για να συνοψίσω, είναι πολύ σημαντικό να αναδεικνύουμε τέτοια πρόσωπα στον χώρο του καλλιτεχνικού στερεώματος , μιας και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπαθούν να τον μιμηθούν. Αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να «πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο» για να πετύχουν. Σε όλους αυτούς, έχω να πω ότι υπάρχει κι αυτός ο δρόμος, αυτός που ως κύρια συστατικά περιλαμβάνει την σκληρή δουλειά . Γιατί , εκτός από σκληρή δουλειά δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.

Αυτό αποκόμισα από αυτόν Αργυρό, αυτό σας μεταφέρω...