Οι ψυχολόγοι λένε: «Ο θάνατος ενός παιδιού δημιουργεί ένα ανυπόφορο αίσθημα αδικίας. Η απώλεια του μέλλοντος του παιδιού, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και το παράλογο της συμφοράς, καθιστούν το χαμό ενός παιδιού από τις πλέον οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες. Οι γονείς μπορεί να αισθάνονται υπεύθυνοι για το θάνατο του παιδιού όσο παράλογο και εάν αυτό φαίνεται. Οι γονείς παράλληλα νιώθουν ότι έχουν χάσει ένα σημαντικό μέρος του ίδιου του εαυτού τους».
Και έχουν δίκιο. Η εικόνα της μάνας του Βαγγέλη ν” αποχαιρετά υποβασταζόμενη το παιδί της είναι η ίδια εικόνα της ίδιας μάνας που αποφάσισε ο θεός να της πάρει το παιδί στην Κέρκυρα στη Θεσσαλονίκη στην Αττική στη Λαμία στη Χίο στην Αλεξανδρούπολη.
Και ξέρετε και κάτι άλλο; Αυτές οι μάνες που έχουν ζήσει την ανάλογη εμπειρία παρακολουθώντας σε ζωντανή σύνδεση την κηδεία του Βαγγέλη Γιακουμάκη, έζησαν και πάλι την απώλεια του δικού τους παιδιού.
Συνεργάτες του blog μου βρέθηκαν στην κηδεία. Μου έστειλαν εικόνες αλλά διάλεξα αυτήν και μόνο. Είναι το τελευταίο σπίτι του Βαγγέλη. Ο οικογενειακός τάφος… της οικογένειας που σήμερα είναι στολισμένος με λουλούδια.
Αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την εικόνα για έναν και μόνο λόγο. Για να την δουν όλα αυτά τα κωλόπαιδα που οδήγησαν τον Βαγγέλη στον θάνατο και να κουβαλήσουν το κρίμα για όλη την ζωή τους.
Δείτε ρε Κωλόπαιδα που θάφτηκε το παιχνίδι σας… και κουβαλήστε το κρίμα μια ζωή… κότες
πηγή : nassos blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου