Πριν από χρόνια, όχι πολλά,Αλαφούζος και Μαρινάκης ήταν συνέταιροι, μπορεί και φίλοι.
Ο Μαρινάκης είχε μετοχικούς πόντους στον Σκάι και ο Σκάι μετέδιδε αποκλειστικά από τη διαδικτυακή του σελίδα τους αγώνες του Ολυμπιακού σε περιγραφή, μάλιστα, αμιγούς ερυθρόλευκης δημοσιογραφικής φωνής. Από τη στιγμή που το ’σπασαν ήταν σαν να έσκασε χρωμοβόμβα στην κεντρική πλατεία της του χωριού που εδρεύει ο Συνεταιρισμός – στο χωριό της Λίγκας. Κατά καιρούς η κολλώδης χρωματιστή ουσία που έχει διαχυθεί στάζει στο ποδοσφαιροχώρι σαν μπουγάδα από βρωμόνερα και όζει ανυπόφορα.
Όπως δηλαδή χθες, που υψώθηκαν γροθιές, άνοιξαν καπάκια φρεατίων με φραστικά βοθρολύματα, εκσφενδονίστηκαν ποτήρια, ακούστηκαν ουρλιαχτά, αντιλάλησαν χτυπήματα στο τραπέζι και διάλογοι που, όπως διαβάζω στις πρώτες ενημερώσεις, «δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο δημοσιογραφικό κείμενο».
Μετά από τη διαμάχη των άλλοτε συνεταίρων, το ποδόσφαιρο (που βέβαια από πριν δεν ήταν ουρανός αγγέλων και οσίων) έχει παραδοθεί στις αθλιότητες της Λεωφόρου ή του Καραϊσκάκη (και όχι μόνο), στους πυροβολισμούς με πιστόλια βεγγαλικών ή αεροβόλα, στους τραμπουκισμούς, στους επικοινωνιακούς τσαμπουκάδες, στους μπράβους, στις εικονικές κηδείες, στις ενέδρες, στους εν δυνάμει δολοφόνους που σημαδεύουν στο ψαχνό με εκτοξευτήρες και – ευτυχώς – χτυπούν μόνο τον καρπό του χεριού.
Αλλά πόσο απέχει το χέρι από την καρωτίδα; Πόσο απέχει ο Κασάμι από τονΜπλιώνα; Πόσο απέχει το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός από το Κατάνια-Παλέρμο όταν πριν μερικά χρόνια φωτοβολίδα τραυμάτισε θανάσιμα στην κοιλιά έναν αστυνομικό; Και, εν τέλει, πόσο απέχει ο μαγκιά τού οπαδού από την εν ψυχρώ δολοφονία;
Μέσα σε αυτή την κατάσταση της πυκνής ομίχλης που δυσκολεύει την αναπνοή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, οι ένθεν κακείθεν παράγοντες πουλάνε ρητορείες για καλή συμπεριφορά, για ευπρέπεια, για τα δικά τους καλά παιδιά που «δεν κάνουν τέτοια» ή που προκαλούνται για να γίνουν κακά.
Φαρισαϊσμοί και ιησουιτισμοί που πείθουν μόνο αφελείς. Κατά τα άλλα, στα ελληνικά γήπεδα μετά από πραγματικές μάχες, χρειάζεται να υπάρξει νεκρός για να γίνουν έρευνες, να συλληφθούν κάποιοι και να κλειστούν σε κελιά. Όπως έγινε στο Ηρόδοτος-Εθνικός. Έπρεπε να χάσει τη ζωή του ο τραγικός Κώστας Κατσούλης για να αναζητηθούν υπαίτιοι. Λες και αν δεν υπάρχει πτώμα δεν υπάρχει και έγκλημα. Τόσο απλά, τόσο στραβά.
