Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα, από το να μπεις στη διαδικασία να ψηφίσεις. Όλα τη μέρα αυτή κινούνται στη σφαίρα του ευκταίου, δηλαδή των ευχών και των οραμάτων και ποτέ στη σφαίρα του εφικτού και της μεγάλης αλήθειας. Μια μέρα γεμάτη μεγάλες κουβέντες.
Από την πλευρά του ...λύκου, όλα τα κόμματα ετοιμάζονται πυρετωδώς για να υποβάλουν τους συνδυασμούς και τους υποψηφίους ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Μάλιστα, όπως επισημαίνεται στην «Εφημερίδα των Συντακτών», που πρόσκειται στην κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μην «πιαστεί στον ύπνο», μεταξύ άλλων στη Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και τον Δήμο της Πάτρας, κάνει διερευνητικές επαφές. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, των αρχικών σκέψεων, να προχωρήσει κάποια δοκιμαστική συνεργασία, είναι να στηριχτεί ο Απόστολος Κατσιφάρας ως περιφερειάρχης . Ενώ ως προς το δημαρχιακό θώκο, κατά το ρεπορτάζ, η μπίλια θα κάτσει μεταξύ Αλέξη Σκαρμέα και Ανδρέα Παναγιωτόπουλου.
Σκέφτεσαι να εκφράσεις την άποψή σου δημόσια και να «πασχίσεις» να πείσεις τους άλλους, για κάποιο από τα αναφερόμενα πολιτικά πρόσωπα, Ηλία;
Δεν βλέπω κανένα λόγο για να κάνω κάτι τέτοιο.
Οι ψευδαισθήσεις που είχα όταν μεγάλωσα περί δημοκρατίας, περί προώθησης της ουσιαστικής ισότητας και μεταχείρισης των πολιτών, προερχόμενες από την οικογένεια, το σχολείο , τον κοινωνικό περίγυρο και φυσικά τα ΜΜΕ, εξαφανίστηκαν. Όταν άρχισα να σκέφτομαι μόνος μου.
Δεν αισθάνομαι καμία υποχρέωση να ζυγίσω το «πολιτικό βάρος» του Κατσιφάρα (και οπουδήποτε ομοίου του), για να καταλήξω στο συμπέρασμα στο αν -και πάλι- είναι ο «κατάλληλος».
Οι αξία των Ελλήνων πολιτικών και των τοπικών κομματαρχών μου φαίνεται πια παιδική ψευδαίσθηση, μιας άλλης εποχής, στερούμενα νοήματος.
Ακόμα και αν έβγαινε κάποιος από όλους αυτούς, και μου «βεβαίωνε εγγράφως» ότι η πόλη στην οποία μεγάλωσα, και η περιφέρειά της, θα βγουν από την κρίση, ακόμα και αν μου έδιναν δουλειά με πολύ καλά λεφτά, δεν θα το σκεφτόμουν καν.
Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας δεν λύνονται με λεφτά.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο εύκολα όσο η οικονομία.
Αν δεν αλλάξουν τα μυαλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες τους συνανθρώπους τους, ασχέτως φύλου, εθνικότητας, σεξoυαλικής, θρησκευτικής ή πολιτικής προτίμησης, και ως προς την κοινωνία ως σύνολο και τη θέση τους μέσα σε αυτή, τίποτα δεν θα αλλάξει πραγματικά στην Ελλάδα.
Ό,τι και να φαντάζομαι εγώ, οι συνθήκες δεν προδιαγράφουν το μέλλον με λαμπερά χρώματα.
Η μόνη ελπίδα για κάτι καλύτερο θα έρθει, όταν υπάρξει δικαιοσύνη για τη χρεωκοπία της χώρας,
όταν φορολογηθούν οι ολιγάρχες που στραγγίζουν τον κοσμάκη,
όταν διαγραφεί το απεχθές χρέος,
όταν παραγραφούν οι παραγραφές και μπουν τα ⅔ της πολιτικής ηγεσίας της χώρας στη φυλακή όπου και ανήκουν,
όταν χωριστεί το Κράτος από την Εκκλησία
και όταν σταματήσουν να πλακώνονται οι Έλληνες για χρωματιστές σωβρακοφανέλες και κομματικές μαφίες.
Πολλά “όταν”.
Ελπίζω να κάνω λάθος.
Το καλύτερο είναι πως, όταν τα λες αυτά, σε βγάζουν και περίεργο. Ή σου λένε «ε, και τι να κάνουμε;», με ύφος κακομοίρας θεούσας γιαγιάς.
Από την άλλη, δεν είναι κακό να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι, και όχι με τα ψέματα και τα εθνικά «μεγαλεία» των ημερών της «ευημερίας».
Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία. Δεν υπάρχει άλλη.
Επίσης, σκέφτομαι πως όλα γίνονται για τις κάλπες στο προτεκτοράτο. Και από τα μεγάλα κόμματα αλλά και από τα μικρά που θέλουν να είναι σε θέσεις εξουσίας του προτεκτοράτου.
Οπότε, είπαμε, πρέπει να αποδείξουν στους πολίτες πως έχουν λόγο ύπαρξης και να τους φέρουν στις κάλπες. Όταν είσαι στην κορυφή της πυραμίδας, λαμβάνεις αποφάσεις για την επαγγελματική και την προσωπική σου ζωή. Όχι αυτών που σε ανέδειξαν .
Αυτοί - σχεδόν 700 χιλιάδες εκτιμάται πως από το 2008 μέχρι σήμερα - έφυγαν άπω την Ελλάδα, λόγω της κρίσης. Κυρίως γιατί με αυτό που ήθελαν να ασχοληθούν επαγγελματικά δεν υπήρχε προοπτική εδώ, αλλά επίσης ένιωθαν ότι πνίγονται.
Ότι μαραζώνουν μέσα στις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Ότι μετά από τόσο χρόνια κρίσης, τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαξε προς το καλύτερο από κάποια συνειδητοποίηση των ψευδαισθήσεων του παρελθόντος.
Ότι η ελπίδα πέρασε ξυστά και δεν ακούμπησε.
Ότι τα πράγματα στο πιο ειδυλλιακό μέρος του πλανήτη, πάνε από το κακό στο χειρότερο. Όλο και πιο βαθιά στο λάκκο.
Κατόπιν όλων τούτων, συμπεραίνω ότι οι πολίτες έχουν έναν τρόπο για να τους πονέσουν: Να μην ψηφίσουν.
Φιλιά σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου