Και μην πολυπαραμυθιάζεσαι

Ας το πάρουμε πια απόφαση. Η Ελλάδα είναι μία ακόμα χώρα στην οποία οι φασίστες κάνουν καθημερινά πάρτι. Χθες ήταν ξανά η σειρά της Θεσσαλονίκης και των Ποντίων που, όπως και οι συνάδελφοι τους από την Κύπρο, «δεν ξεχνούν» ότι από χρόνια έχουν γράψει στα …φρύδια τους.

Μόλις λοιπόν είδαν μπροστά τους τον 75χρονο δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, του επιτέθηκαν σαν αγέλη και τον προπηλάκισαν άγρια.

Η αστυνομία, παρούσα, σφύριζε ξανά αδιάφορα.

Οι φασίστες, άλλωστε, δεν είναι Ρουβίκωνες, δεν είναι αναρχικοί, δεν είναι αντιεξουσιαστές, για να τους επιτεθούν με κλομπ και δακρυγόνα.

Οι φασίστες είναι κομμάτι του εθνικιστικού κατεστημένου που αρέσκεται στο να κυνηγά μετανάστες και πρόσφυγες, να βγάζει γλώσσα στους Σκοπιανούς, να κλάνει μέντες μπροστά στους Τούρκους και να σκύβει το κεφάλι στους Γερμανούς και στους Αμερικανούς, να κωλογλείφει και να χαρτζιλικώνεται από τους εφοπλιστές και τους ντόπιους ολιγάρχες.

Σχεδόν αυτόματα έσπευσε να χαιρετίσει την επίθεση εναντίον του Μπουτάρη το έκτρωμα-τέκνο του ντόπιου «φύρερ» της Χρυσής Αυγής.

Στον αντίποδα, καταδίκασαν την επίθεση όλοι αυτοί που ανέχθηκαν, σιγοντάρισαν και αδιαφόρησαν για την εδραίωση των φασιστών στην ελληνική κοινωνία, όλοι αυτοί που παρέχουν ασυλία στα δολοφονικά καθάρματα της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.

Συριζαίοι, Πασόκοι, Ποταμίσιοι, κλπ.

Δεν ξέρω αν έβγαλε και καμία ανακοίνωση καταδίκης του Ρουβικώνα το ζαβό παιδί του Μητσοτάκη, ο ξάδερφος του Mr. Bean.

Ανάμεσα σε εκείνους που επιτέθηκαν στον 75χρονο Μπουτάρη ήταν κι ένας άντρακλας –μιλάμε για πολύ άντρα– που έβριζε και χτυπούσε τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, κρατώντας στην αγκαλιά του το κοριτσάκι του.

Η εικόνα, από μόνη της, σοκαριστική και αποκαλυπτική συνάμα.

Το μεγάλο θύμα αυτής της θλιβερής εποχής για την Ελλάδα είναι αυτό το κορίτσι (κι όλα τα άλλα παιδιά).

Καταδικασμένο να μεγαλώσει με έναν πατέρα αμόρφωτο και φασίστα, καταδικασμένο να μεγαλώσει σε μια χώρα που μοιάζει με βόθρο.

Από την στιγμή που αναγκάστηκα να φύγω στο εξωτερικό, ένιωσα την θλίψη και την αδικία –το γαμώτο που λένε– να θεριεύει μέσα μου.

Χωμένος στα κυκλώματά τους, βέβαια, δεν ήμουν ποτέ, για αυτό άλλωστε αναγκάστηκα να φύγω, όμως πάντα αισθανόμουν μια εσωτερική αντάρα κάθε φορά που αναλογιζόμουν την ιστορία αυτής της γης, κάθε φορά που το βλέμμα μου χανόταν μέσα στο γαλανό του ουρανού και στο μπλε της θάλασσας, το πράσινο της ελιάς και το λευκό του γυμνού βράχου.

Με τον καιρό, η θλίψη και η οργή μαλάκωσαν.

Ταυτόχρονα, όμως, μεγάλωσε μέσα μου η αηδία.

Τι κι αν τα πράγματα για μένα δεν ήταν -ούτε είναι ακόμα- εύκολα.

Τι κι αν χρειάζεται να εργάζομαι πια στο Ηνωμένο Βασίλειο και να βρίσκομαι με τους ανθρώπους μου, την οικογένειά μου, μονάχα τα Σαββατοκύριακα και στις διακοπές.

Η χρεοκοπία της χώρας και τα μνημόνια αποδείχτηκαν –πόσο τραγικό αυτό αλήθεια– για μένα προσωπικά ευλογία.

Χωρίς αυτά, δεν θα αναγκαζόμουν να ταξιδέψω στις μακρινές θάλασσες.

Χωρίς αυτά, δεν θα αναγκαζόμουν να μετρήσω ξανά και ξανά τα όριά μου.

Χωρίς αυτά, δεν θα μπορούσα να ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον για την κόρη μου.

Γιατί η χρεοκοπία και τα μνημόνια δεν άλλαξαν την ελληνική κοινωνία -όπως πολλοί θέλουν ακόμα να πιστεύουν-, την αποκάλυψαν.

Χωρίς αυτά, θα συνεχίζαμε να ζούμε μέσα στις αυταπάτες μας, στην ψεύτικη εικόνα του «επαναστάτη» συντρόφου, στην κάλπικη ιστορία του «εξευρωπαϊσμού» της ελληνικής κοινωνίας.

Αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο, ο ραγιαδισμός, ο σκοταδισμός, η αμορφωσιά και η δηθενιά της Ελλάδας.

Βγήκαν από τα λαγούμια τους κι εκφράστηκαν ανοικτά και χωρίς ντροπή μπροστά μας όλων των ειδών οι φασίστες.

Βγήκαν οι μάσκες από τα τέρατα της διπλανής πόρτας. Θριάμβευσαν οι παπάδες και οι κάθε λογής πολιτικοί σαλτιμπάγκοι.

Κι αν σήμερα εξακολουθούν κάποιοι να απορούν γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά, η απάντηση στο ερώτημά τους είναι απλή.

Όσοι θα μπορούσαν και θα ήθελαν να αντιδράσουν, έχουν πια οριστικά και αμετάκλητα ηττηθεί.

Η Ελλάδα βρίσκεται πια στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας της.

Ο επιθανάτιος βρυχηθμός της –το φώναζε από το 1990 ο αείμνηστος Αγγελόπουλος αλλά ποιος του έδινε σημασία τότε– θα διαρκέσει για 30, 50, 100 ακόμα χρόνια και μετά θα σβήσει.

Έπειτα, κάποιοι άλλοι θα κατοικήσουν τον πανέμορφο αυτόν τόπο.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Μου φαίνεται πως θα περάσει αρκετός καιρός για να ξαναγράψω κείμενο για την κατάσταση στην Ελλάδα. Όλο και περισσότερο μου ανακατεύεται το στομάχι με όσα συμβαίνουν και όσα δεν συμβαίνουν και, όπως έχεις γράψει κι εσύ, το στομάχι είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος. Μου φαίνεται πως θα συνεχίσω είτε με τα διεθνή και πανανθρώπινα ζητήματα, είτε με ταξιδιωτικούς αναφορές τύπου Μάγιας Τσόκλη, είτε με επετειακούς δοξαστικούς δεκάρικους τύπου Νίκου Μπογιόπουλου (αν και οι δοξολογίες για το κάθε «Σαν σήμερα» μου φέρνουν επίσης αναγούλα). Αν μπορούσα πάντως να επιλέξω την «βοήθεια του κοινού», θα ζητούσα ένα ψυχαναλυτικό-παρηγορητικό κείμενο από τον σύντροφο Βασίλη. Τον ψυχίατρο της καρδιάς μας.

(Φίλε Ηλία, μια λέξη μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό και στο στόμα: λούμπεν. Αυτό σκέφτηκα και με την επίθεση στον Μπουτάρη. Ηλία, με την χρεοκοπία, φάνηκε η αληθινή Ελλάδα. Και ο καθένας μας έδειξε ποιος πραγματικά είναι. Επίσης, έδωσε στον καθένα μας την ευκαιρία να γίνει αυτός που θέλει να είναι. Οπότε, χρήσιμη η χρεοκοπία. Τουλάχιστον για αυτούς που δεν φοβούνται την αλήθεια. Κάποιοι ζητούν ακόμα μια λύση -με μαγικό τρόπο- αλλά δεν καταλαβαίνουν πως η μόνη λύση μπορεί να έρθει από τους ίδιους. Αλλά για να γίνεις εσύ η λύση, χρειάζεται συνειδητότητα. Υψηλά νόηματα για μια λούμπεν κοινωνία που, επί δεκαετίες, κυλιόταν χαρούμενη στη λάσπη, ξεχνώντας πως το ίδιο κάνουν και τα γουρούνια. Και βέβαια, οι Έλληνες θέλουν να ακούν «ευχάριστα». Ηλία, ο Αριστοφάνης είναι παρεξηγημένος για έναν απλό λόγο: ο Αριστοφάνης έβλεπε πως η χρυσή εποχή της Αθήνας τελειώνει, τον στενοχωρούσε πολύ αυτό, και προσπαθούσε -με τα έργα του- να σταματήσει την πτώση. Φυσικά, δεν τα κατάφερε. Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Η Ελλάδα πεθαίνει. Ευκαιρία να αναστηθεί. Να είσαι καλά, Ηλία.)

πηγή : pitsirikos.net