Ελλάδα συγγνώμη, που χωρίς μεταπτυχιακό διεκδικώ μια θέση στην καθαριότητα

Της Φέφης Τζουανοπούλου

Καθώς είναι σε εξέλιξη το Πρόγραμμα Κοινωφελούς Χαρακτήρα σε όλους τους Δήμους της χώρας για 24.251 θέσεις εργασίας, οι πολίτες πρέπει να αναγνωρίζουν την κοινωνική μέριμνα και ευαισθησία του κράτους, άσχετα αν οι συγκεκριμένες θέσεις είναι σταγόνα στον ωκεανό στο πρόβλημα της ανεργίας.

Ούσα εγγεγραμμένη άνεργη, οφείλω να ευχαριστήσω δημόσια τους κυβερνώντες για τα σχετικά προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας, που συγκεκριμένες ειδικότητες πτυχιούχων έχουν εξαφανιστεί από τα ελληνικά δεδομένα της αγοράς εργασίας. Άρα, όσοι κατέχουμε κάποιους τίτλους σπουδών κορεσμένων για τα εργασιακά δεδομένα, στο δικαίωμά μας για εργασία, είμαστε ικανοί για θέσεις μόνο υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Δεν υποτιμώ τη στοιχειώδη εκπαίδευση, αλλά οι θέσεις, που προορίζονται για άτομα αντίστοιχων αυτής προσόντων, στην ουσία αφορούν, όλους όσους δεν μπορούν να καταταγούν σε επαγγέλματα του γνωστικού τους αντικειμένου. Άρα, οι υποψήφιοι για θέσεις υποχρεωτικής ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι υπεράριθμοι σε σχέση με τους πραγματικά εγγεγραμμένους αυτής της κατηγορίας. Μορφή κοινωνικής αδικίας!

Ελλάδα, συγγνώμη, που άνευ κάποιου μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών, αιτούμαι θέση εργασίας υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Για τα γραφειοκρατικά δεδομένα δεν έχω τα προσόντα, άρα, πρέπει να συνειδητοποιήσω, πόσο ανάξια είμαι και να σε ευχαριστήσω για την ευκαιρία, που μου έδωσες, να αισθανθώ μίασμα της κοινωνίας. Συγγνώμη, που παραμένω εδώ, αλλά σε ευχαριστώ, που δίνεις φτερά στα μεγάλα μυαλά και επιστήμονες να διαπρέψουν στο εξωτερικό.

Ευχαριστώ δημόσια τοπικούς παράγοντες της Πάτρας και της Αχαΐας, που κάτω από τη γνωστή πολιτική ομπρέλα, μερίμνησαν για τα δικά τους παιδιά, που όλα τα μέλη των οικογενειών τους αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά, κατέχοντας μια θέση δημοσίου υπαλλήλου, που σε κάποιες περιπτώσεις επιλήφθηκαν με συγκεκριμένες αποφάσεις σε ΦΕΚ για την εργασιακή τους εξέλιξη.

Ζητώ συγγνώμη, Ελλάδα μου, ο πατέρας μου δεν υπήρξε ποτέ ¨σαλίγκαρος¨, άρα και εγώ δεν σου είμαι χρήσιμη για ο,τιδήποτε. Σε ευχαριστώ, που πατώντας τα 40, μου δίνεις την ευκαιρία να μάθω κάποια τέχνη, γιατί ίσως, αφού το μυαλό μου δεν σου κάνει, να χρειαστείς τα χέρια μου!!!Αν ήμουν 10 χρόνια μικρότερη, θα έπαιρνα την απόφαση να μεταναστεύσω. Λυπάμαι, όμως τώρα, θα με υποστείς…