Επειδή πολλοί διαφωνούν-και καλά κάνουν όταν έχουν επιχειρήματα-με τις απόψεις και την αισθητική μου… τις οποίες ωστόσο τις γράφω με το όνομα μου και όχι πίσω από την ανωνυμία ενός άκυρου blog… έχω να σας πω ότι η αισθητική δεν περιορίζεται στα του ντυσίματος, του χτενίσματος και των λοιπών που περιλαμβάνουν το επιφανειακό πακέτο του φαίνεσθαι. Άλλωστε στο δικό μου κεφάλι αυτό είναι απολύτως διακριτό. Είναι άλλο η δουλειά μου και άλλο η ζωή μου.
Στη ζωή μου η αισθητική είναι φιλοσοφία, άποψη ζωής. Και είναι εκείνη, που μες στην υποκειμενικότητά της, γεννά το θαυμασμό. Το νούμερο ένα αφροδισιακό και την αιτία που κάνει τον κόσμο να μας ακολουθεί… Αυτά διότι έχω βαρεθεί την παπαρολογία και τα inbox κάποιων που φτιάχνουν προφίλ μόνο για να βρίσουν και μετά χάνονται… Κότες.
Και η πλάκα είναι πώς όλο αυτό το στυλάκι της επίθεσης και καλά προέρχεται από κάτι καμένους που ακόμη και σήμερα-μέσα στην χρεοκοπημένη ουσιαστικά και όχι τεχνικά Ελλάδα- ζουν με την πλαστική κάρτα του μπαμπά τους. Χρυσή κατά προτίμηση. Κάτι τύπους που «μαμάνε» με τα λεφτά τους , καθώς υπάρχει πλέον πληθώρα από βίζιτες που κάνουν κρά… για να φάνε ότι βρούνε. Σαν κοράκια με Louboutin. Πα-πουτσάκια τα οποία τις περισσότερες φορές είναι δώρα εφοπλιστών και επιχειρηματιών αλλά είναι δώρα Β΄ διαλογής. Κινέζικα μωρέ. Βλέπετε αυτοί αγοράζουν δώρα μαζικά και σε καλές… πολύ καλές τιμές.
Είναι οι ίδιες γκόμενες που επιβάλουν στους παραπάνω φλώρους να πληρώνουν promoters προκειμένου να τις φτιάχνουν προφίλ στα media και όταν υπάρχει κάποιος που πάει κόντρα στο σύστημα προσπαθούν να τον φιμώσουν.
Μούδιασα. Ειλικρινά αναρωτιέμαι τόσο εγώ αλλά και ο φίλος ο Tony. Όταν σε μια παρέα με 6 γκόμενες οι 5 είναι βίζιτες… παίζει η μία να μην είναι;
E… ποτέ. Τα «νέα ήθη» στην αγορά θέλουν πλέον και νυχούδες και αισθητικούδες μέχρι και λουλουδούδες να μπαίνουν στην πιάτσα της βίζιτας. Ξέρετε. Είναι όλες αυτές που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Αυτές μωρέ με το ιαλουρονικό στα χείλη το ζωγραφιστό φρύδι του αείμνηστου Καραμανλή που κάθε τόσο ποστάρουν στα social… την ζωάρα που ζουν.
Είναι οι ίδιες που όταν μιλάς μαζί τους και στο τέλος ρωτάς «Πόσο πάει το μαλλί» αντιδρούν άσχημα απαντώντας «Ποια νομίζεις ότι είμαι;» . Μετά σε μπλοκάρουν ενώ λίγα δευτερόλεπτα πριν έχεις δει την τελευταία selfie μέσα σε liar jet. Όπως βγάζουν όλες οι καθημερινές κοπέλες μωρέ που δουλεύουν με αξιοπρέπεια για να ζήσουν.
Και στο τέλος; Όλες αυτές τηρώντας το ιστορικό ρητό «Οι πουτάνες και οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές» γίνονται κυρίες… ξεχνώντας η καλύτερα διαγράφοντας το γεμάτο «βαρέα και ανθυγιεινά» παρελθόν τους.
Έτσι νομίζουν τουλάχιστον. Και κάπου εδώ μου ήρθε στο μυαλό ένα εκπληκτικό βιωματικό κείμενο του Βασίλη Δεμιρτζόγλου από τη Θεσσαλονίκη. Ο νεαρός συνάδελφος γράφει… για την Δηθενιά και το ψευτοσταριλίκι.
Τι γράφει ο Βασίλης: «Κυριακή στην ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη. Τα καφέ της πλατείας Αριστοτέλους «σκάνε» από κόσμο. Κάθομαι σε στάντ με δυο φίλους και περιμένουμε τον τρίτο για να συμπληρωθεί το «καρέ». Εμφανίζεται σε λίγη ώρα αλλά δεν υπάρχει διαθέσιμο σκαμπό πέρα από την γυναικοπαρέα δίπλα μας. Πολύ ευγενικά τις πλησιάζει και ρωτάει αν μπορεί να πάρει το σκαμπό που «καθόντουσαν» οι τσάντες τους.
«Όχι, το χρειαζόμαστε» ήταν η απάντησή τους. Πόνεσαν τα μηνίγγια μου μαλάκα.
Τι λες μωρή τσουράπω; Θα στέκεται ένας άνθρωπος όρθιος για να «κάθεται» η τσάντα σου; Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλουδάκι σου; Πώς την έχεις δει στην τελική; Κυκλοφορεί πολύ ξινίλα εκεί έξω τελικά και είναι κυρίως γένους θηλυκού. Γκομενάκια ανύπαρκτα μέχρι χθες που την «είδαν» ξαφνικά ντίβες επειδή «πήραν» κανά-δυο γνωστά μπαρμάνια της πόλης και από τότε τους κερνάνε σφηνάκια ursus. Ξαφνικά όλες απέκτησαν το χρυσό αιδοίο.
Είναι οι ίδιες που αργότερα κλαίγονται στο facebook γιατί χαθήκανε τα καλά παιδιά και οι άντρες νοιάζονται μόνο για το πουλί τους. Αυτές που έχουν ψεύτικο προφίλ για να παρακολουθούν τον πρώην και τον τύπο που δεν τους μιλάει πλέον. Αλλά το σταριλίκι σταριλίκι. Όλα κι όλα. Δεν λένε ούτε καλημέρα σε άγνωστο γιατί όλοι είναι «πέφτουλες» και αυτή δεν είναι «τέτοια». Ξινίλα και κόμπλεξ σε όλο της το μεγαλείο. Κατά τα άλλα αγκαζέ με την κολλητή, ψηλά την μύτη και «δεν υπάρχουν άντρες πια, τους πάτησε το τρένο». Όχι κουκλίτσα μου, υπάρχουν άντρες και πολύ καλά παιδιά. Αλλά γιατί να επιλέξει εσένα με το μπλαζέ χαμόγελο και το ύφος χιλίων καρδιναλίων;
Όχι, δεν είσαι τίποτα το παραπάνω από τα καθημερινά κορίτσια που χαμογελάνε και είναι ευγενικές. Δεν χρίζεις ιδιαίτερης μεταχείρισης γιατί πολύ απλά δεν την αξίζεις. Κανένας δε θα εκτιμήσει την ξινίλα σου, ούτε καν οι όμοιοι σου. Δε φαντάζομαι οι φίλες σου να λένε «αχ πόσο την αγαπώ, είναι τέρμα ξινή». Κοίτα γύρω σου. Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες, όμορφες, λιγότερο όμορφες, γεμάτες ή αδύνατες και όλες όσο κι αν διαφέρουν εξωτερικά, έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Εκπέμπουν μια θετική ενέργεια γιατί απλά δεν είναι ξινές. Μιλάνε σε ανθρώπους χωρίς να θεωρούν πως όλοι σκέφτονται να τις «στριμώξουν» και προσφέρονται να βοηθήσουν ακόμη κι έναν άγνωστο.
Ο δηθενισμός, δυστυχώς δεν εκπέμπεται επιλεκτικά. Ακόμη και με τους φίλους σας έτσι είστε. Ναι απευθύνομαι και στα δυο φύλα. Έχουμε γεμίσει και «χρυσά πουλιά» που δεν καταδέχονται να πιουν έναν καφέ με κάποιον που δεν είναι κάτοχος τελευταίας τεχνολογίας smartphone και δε φέρει τουλάχιστον τρία τατουάζ. Είναι όλοι αυτοί που ποτέ τους δεν είχαν σταθερή παρέα, γιατί πάντα κάποιος βρισκόταν να τους «παίξει πουστιά» και μονίμως άλλαζαν φίλους. Μπορώ να δεχτώ την ιδιαιτερότητα κάθε ανθρώπου και να τον λατρέψω για αυτό που είναι, αλλά το υφάκι «ξέρω” γώ» και το βαρύ πεπόνι δεν το ανέχεται κανείς.
Όχι πως περιμένω να αλλάξει κάτι τώρα που τα λέω εγώ. Ένας ακόμη hater είμαι που απλά ζηλεύω την επιτυχία τους. Η επιτυχία της ασχήμιας, που έχει πει και ο Ζουγανέλης. Δε βρίσκω ούτε μια παροιμία που να σας ταιριάζει. Το «όμοιος στον όμοιο, και η κοπριά στα λάχανα» θα πήγαινε γάντι αλλά ούτε μεταξύ σας δεν αντέχεστε. Λίγο νερό στο κρασί μας και ψηλά τον αμανέ μόνο στα μπουζούκια.
πηγή : nassos blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου