Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι είμαστε διαρκώς απογοητευμένοι, διότι ζούμε όχι με την πραγματικότητα, μα με τις προσδοκίες μας. Σε τέτοιο εμμονικο βαθμό που τελικά η προσωπική μας πραγματικότητα ΓΙΝΕΤΑΙ οι προσδοκίες μας. Έχει συννεφιά, μα βλέπουμε ήλιο. Κι όταν αρχίσει η βροχή απογοητευόμαστε. Ο άλλος μας λέει "όχι" κι εμείς ακούμε "ναι". Κι οταν φεύγει απογοητευόμαστε. Αρνούμαστε, κατά κανόνα, να δούμε τα όσα η πραγματική πραγματικότητα μας τρίβει στη μούρη, επιμένοντας ότι μπορούμε να τη φέρουμε στα μέτρα των προσδοκιών μας. Μέχρι που, ανυπερθέτως, η πραγματικότητα κερδίζει. Ανηλεώς και ισοπεδωτικά.
Στο μεταξύ, με τον ίδιο τροπο που προσπαθούμε να αποσπάσουμε ντε και σώνει το επιθυμητό αποτέλεσμα στις προσωπικές μας σχέσεις, εκβιάζοντας, πιέζοντας, ή και κάνοντας το κορόιδο, ακριβώς έτσι περιμένουμε να δούμε και τα πράγματα γύρω μας να αλλάζουν, επειδή "έτσι πρέπει" σύμφωνα με το δικό μας σύστημα σκέψης.
Θέλουμε πάντα στο τέλος να κερδίζει το καλό, το δίκαιο, η αγάπη, το σωστό και τίμιο... Μόνο που η ζωή δεν είναι Χόλιγουντ, αν ήταν δεν θα υπήρχε Χόλιγουντ άλλωστε. Η ζωή στην δείχνει την αλήθεια διαρκώς και με κάθε πιθανό τρόπο. Αν δεν θέλεις μα την δεις, φταις μόνο εσύ.
Μαρία Δεδούση
(Ανάρτηση στο facebook της συναδέλφου και φίλης)
Το διαβάσμε στο harddog-sport.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου