Δεν είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος/αρθρογράφος και ούτε θα μιλήσω ως τέτοιος. Θα μιλήσω όμως ως άνθρωπος που παρακολουθεί μετέχει στο διαδίκτυο και αρθρογραφεί σχεδόν καθημερινά.
Με το κείμενο αυτό, δεν προσπαθώ ούτε να δώσω κάποιον οδηγό σωστής συγγραφής, ούτε να καταθέσω βαθυστόχαστες απόψεις. Το μόνο που θα γράψω, είναι τα όσα έχω αποκομίσει από την εμπειρία μου αρθρογραφώντας δημόσια, διαβάζοντας άλλα και κάθε θεματολογίας αναγνώσματα στο διαδίκτυο και τον άχαρο ρόλο κάνοντας τα καθήκοντα του αρχισυντάκτη στη παρούσα (σήμερα εγώ, αύριο καποιος άλλος).
Τι είναι κατ' αρχάς το bloging η αρθογράφηση και η δημοσιογραφία;
Σαν έννοιες έχουν κάποιες διαφορές, μα ως αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Μέχρι κάποια χρόνια πριν και πριν την έλευση του διαδικτύου, όταν μιλούσαμε για αρθρογράφους και δημοσιογραφία, το μυαλό υποσυνείδητα πήγαινε σε εφημερίδες και τηλεοράσεις.
Σε έντυπα δηλαδη τα οποία είχαν/έχουν στην κατοχή τους κάποιοι εκδότες και σε αυτά εργάζονται οι δημοσιογράφοι, υποκείμενοι προφανώς σε διάφορους κανόνες που θέσπιζε ο μεγαλοεκδότης (στην ελλάδα είναι και μεγαλοεργολάβοι και εφοπλιστές και πολλά ακόμα).
Ίσως σε κάποιους από εμάς η έννοια αρθογραφία και έντυπο να πήγαινε και αλλού, όπως στα διάφορα έντυπα ενημέρωσης και αντιμαζικά που μοιραζόντουσαν στον δρόμο. Πέρα από εκδότες, πέρα από κανόνες και που αυτά τα οποία έγραφαν δεν είχαν την δομή των εφημερίδων, ούτε καν τον ίδιο τόνο στα όσα έλεγαν.
Αυτά τα λεγόμενα "περιθωριακά" έντυπα, οι "εφημερίδες του δρόμου" πάντα με γοήτευαν. Πηγαίνοντας σχολείο κάπου κοντά στα Εξάρχεια, από την παιδική μου ηλικία, βρέθηκα με πρόσβαση σε αυτά, μα και σε κάτι εξ' ίσου σπουδαιο: Στους τοίχους και τα "συνθήματα" σε αυτούς.
Από την άλλη ήμουν σε ένα σημείο, στο λεγόμενο τρίγωνο με τις φοιτητικές σχολές και έτσι τα πράγματα που έβλεπα, άκουγα, διάβαζα, απείχαν πολύ από τα όσα έλεγαν οι λίγοι τότε, ραδιοσταθμοί και τηλεοπτικά κανάλια. Αντίθετα και από τα όσα μας "μάθαιναν" στο σχολείο.
Κάπως έτσι είχα διαμορφώσει μια δική μου άποψη περί δημοσιογραφίας και εφημερίδων.
Στην πρώτη τάξη του λυκείου, μαζί με κάποιους άλλους είχαμε κάνει ένα παρόμοιο εγχείρημα στο σχολείο. Με κείμενα γραμμένα σε απλές κόλλες χαρτιού, δακτυλογραφημένα σε γραφομηχανή, με κολάζ εικόνων και φωτοτυπίες.
Φυσικά στην πάντα συντηρητική και βίαιη κοινωνία μας και με τα στερεότυπα που πάντα υπήρχαν, αυτή η κίνηση μας φιλοδώρησε και με κάποια μεγαλειώδη αποβολή, βάζοντας μας στη συνέχεια στη λίστα με τους συνήθεις υπόπτους.
Τα έντυπα όμως πάντα με γοήτευαν. Θυμάμαι αργότερα, όταν είχα πλέον διαμορφώσει γνώμη και άποψη που κοίταζα κάποια αρθρα σε εφημερίδες που ξέφευγαν από τα πλαίσια και τα συνήθη όρια.
Σχεδόν πάντα αυτά, ήταν δημοσιευμένα με κάποιο ψευδώνυμο και όχι με τ' όνομα κάποιων εκ' των δημοσιογράφων της εφημερίδας.
Σε αυτά τα κείμενα ήταν σα να έβλεπες να μιλάει η συνείδηση κάποιου δημοσιογράφου, λέγοντας αυτό που όφειλε να πει, μα δεν τολμούσε με το πραγματικό του όνομα: Την αλήθεια.Βέβαια αυτά τα κείμενα ήταν ελάχιστα που τύχαινε να ξεφύγουν και να δημοσιευτούν. Στην πορεία χάθηκαν και αυτά καθώς όλα άλλαξαν, όπως και αναμενόταν άλλωστε.
Μπορεί οι άνθρωποι να το καταλάβαμε αργά, σίγουρα όμως όχι οι κυβερνήσεις και όχι οι τυχοδιώκτες του εύκολου χρήματος. Πως δηλαδη τα ΜΜΕ ήταν η άριστη και ισχυρότερη μέθοδος προπαγάνδας. Το ισχυρότερο όπλο της εξουσίας για τον έλεγχο των μαζών.
Η Τρίτη Εξουσία ονομάστηκε. Πόσοι όμως μπορούσαν να καταλάβουν πως η εξουσία και η ελεύθερη ενημέρωση δεν θα μπορούσαν πότε να συνυπάρχουν;
Πως η ενημέρωση είναι ενημέρωση και όχι εξουσία;
Πόσοι διέκριναν πως τα ΜΜΕ, δημοσίευαν αυτό που άρεσε και ήθελε η εξουσία; Πόσοι κατάλαβαν πως και τα λεγόμενα "προοδευτικά" έντυπα το ίδιο ακριβώς έκαναν, παίζοντας την προπαγανδα κάποιου κόμματος (έχετε άραγε άποψη για τις συνθήκες εργασίας και αποδοχές στον αριστερό Ριζοσπάστη;).
Ξέρετε άραγε πως όλοι αυτοί οι λεγόμενοι δημοσιογραφικοί κολοσσοί, έχουν άπειρες φοροαπαλλαγές; Πιο πολλές ακόμα και από το περίπτερο;
Πως το χαρτί δεν φορολογείται; Για την ενημέρωση λένε. Για την δημοσιογραφία. Έτσι, λέει, πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία..
Καλό ε; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;
Σας ανέφερα προηγουμένως τα έντυπα του δρόμου. Ξέρετε τι διαφορά έχουν αυτά τα έντυπα, από τα συνήθη ΜΜΕ;
Λένε και δημοσιεύουν αυτά που οι κυβερνήσεις και οι μηχανισμοί του συστήματος, δεν θέλουν με τίποτα να δημοσιευτούν.
Όπως δηλαδη, είχε πει και ο Όργουελ:
Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που ο άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν. Οτιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις.
Από την άλλη ακόμα και αν οι ίδιοι άνθρωποι βρίσκονται πλέον στα καθεστωτικά ΜΜΕ, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στις εφημερίδες και την τηλεόραση.
Η δεύτερη καλλιεργεί την υπερβολή, ενώ οι εφημερίδες έχουν πιο συγκρατημένο λόγο. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό και διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δυο είναι η χρήση της γλώσσας. Στα έντυπα και τις εφημερίδες η γλώσσα δεν κακοποιείται και δεν μπερδεύονται οι γενικές και τα τριτόκλιτα.
Εύκολα μπορεί να πει καποιος πως η χυδαιότητα που υπάρχει κατά κόρον στη τηλεόραση δεν είναι τόσο έντονη στις εφημερίδες (βέβαια δεν μιλάμε για τα διάφορα έντυπα χειρίστου περιεχομένου που άνθισαν και εδώ κάποια εποχή). Είναι γεγονός πως δεν είναι δυνατό να δημοσιογραφείς και να είσαι αγράμματος. Κάτι που όμως δεν ισχύει για την τηλεόραση.
Να ξεκαθαρίσουμε λίγο αυτή τη διαφορά ανάμεσα στα δυο μέσα:
Στις τηλεοπτικές εκπομπές οι παρουσιαστές δεν κάνουν δημοσιογραφία, επειδή οι ίδιοι γίνονται μέρος του γεγονότος και του προβλήματος που παρουσιάζουν. Δεν περιγράφουν τα γεγονότα, περιγράφουν τον εαυτό τους μέσα στα γεγονότα. Το ξέρετε, το βιώνετε καθημερινά, είτε σε δελτία ειδήσεων, είτε στις λεγόμενες "ενημερωτικές" εκπομπές.
Συγχρόνως έχουμε συνηθίσει για την δημοσιογραφία να μιλούν άνθρωποι οι οποίοι την ασκούν στα μέσα. Και ο ορισμός που δίνουν να απέχει από τα όσα γίνονται η και κάνουν οι ίδιοι στην πράξη.
Δημοσιογραφία είναι να καταγράψει όσο το δυνατόν πιο πιστά την πραγματικότητα και να είναι όσο γίνεται πιο ταπεινός (ο δημοσιογράφος) απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα. Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα μάστορα, ενός τεχνίτη του λόγου.Δεν είναι ούτε επιστήμη, ούτε ένα επάγγελμα μέσα από το οποίο μπορούμε να κρίνουμε τι είναι ή όχι σωστό ή να παριστάνουμε τον διαιτητή.Δεν είναι επίσης επάγγελμα για διανοούμενους. Ένας διανοούμενος αλλιώς λειτουργεί.Δημοσιογραφία σημαίνει να βρίσκεσαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στα γεγονότα και να μπορείς να τα μεταφέρεις, να τα πεις..
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Ζαν-Μαρί Κολομπανί, διευθυντού έκδοσης της γαλλικής εφημερίδας Le Monde.
Ενδιαφέροντα σίγουρα, μα πόσο ισχύουν στη πράξη, μιλώντας και για την εφημερίδα στην οποία εργάζεται;
Από την άλλη ο Τζόν Σουϊντον, πρώην αρχισυντάκτης των New York Times, ομολογεί:
Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο….Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες...
Και ενώ το ξέρουμε όλοι καλά η δημοσιογραφία ξεφεύγει από το δρόμο της όταν ανέχεται ή και υποστηρίζει υποθάλπει συνωμοτικά σχέδια και εξαπατά το λαό ή είναι όργανο οργανωμένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που αντιστρατεύονται τα λαϊκά συμφέροντα, προτιμούμε να εθελοτυφλούμε και να πιστεύουμε, δεχόμαστε, συζητάμε, αναλωνομαστε το κάθε βραδινό σόου με τον κάθε τυχάρπαστο/η πλουσιοπάροχα αμειβόμενο άκορμαν (που προβάλλει ως είπαμε, τον εαυτό του και τα συμφέροντα του αφεντικού του που συνήθως συμβαδίζουν με αυτά των κυβερνήσεων).
To να μιλήσουμε για διαπλοκή, το τρόπο με τις επιχορηγήσεις και τα δάνεια που τροφοδοτούν τα ΜΜΕ και τους μεγαλοδημοσιογράφους, το πως αυτούς και αυτά τα πληρώνουμε όλοι εμείς, δεν είναι του παρόντος. Άλλωστε όποιος το έχει καταλάβει, έχει ήδη κλείσει την τηλεόραση του και δεν διαβάζει τις εφημερίδες, έντυπα και περιοδικά των εκδοτικών συγκροτημάτων.
Το πως ο κάθε μεγαλοαπατεώνας, μπορεί να δημιουργήσει έναν εκδοτικό οργανισμό και μέσω αυτού να ξεπλύνει τα πάντα, να αποκτήσει ισχύ, πλούτο και ιδία οφέλη/ανταλλάγματα, επίσης γνωστό.
Ας το παρακάμψουμε και ας έρθουμε στο ρεζουμέ του άρθρου που δεν είναι άλλο από την:
Ηλεκτρονική Δημοσιογραφία/Αρθρογραφία
Πριν αρχίσουμε ας γίνει κατανοητό πως στην ουσία η δημοσιογραφία δεν χρειαζεται σπουδές και άλλα παράξενα. Αυτά εφευρεθήκαν πολύ αργότερα, ώστε κάποιοι να κερδίζουν χρήματα. Από την άλλη το γεγονός πως αυτά τα "σπουδαστήρια" μεχρι πρότινος ήταν γεμάτα από νέους και νέες που ήθελαν να γίνουν η επόμενη ξανθιά στο "δελτίο ειδήσεων" του κάθε καναλιού, μαθαίνοντας την show-biz και τον λίβελο, δείχνει πόσο πολύ έχει περάσει η προπαγανδα και τι life-style σε κάποιες ευαίσθητες ηλικίες της κοινωνίας μας.
Η δημοσιογραφία, θέλει σωστή χρήση της γλώσσας, ήθος, αμεροληψία και απόλυτο σεβασμό στην αλήθεια και τη σοβαρότητα.
Σίγουρα ένας πραγματικός δημοσιογράφος, χωρίς πανάκριβα ρολόγια, παχυλούς μισθούς και παπαγαλίζοντας τα περισσότερα, δεν θα έλεγε κάποιους ανθρώπους:
Μαλακισμένα...
Η ηλεκτρονική δημοσιογραφια λοιπόν και εννοώντας την δικτυακή, ήταν λογικό επόμενο με την έλευση του διαδικτύου. Στην αρχή ήταν σαν ένα απλό txt κείμενο, όπου λίγο αργότερα καποιος έπρεπε να ήξερε τα στοιχειώδη από html, ώστε να δημιουργήσει έντονα γράμματα, πλάγια και να δώσει μια μορφή στο κείμενο του.
Πλέον έχουμε στην διάθεση μας δυναμικούς editors που μας δίνουν τη δυνατότητα αυτά και άλλα περισσότερα να τα κάνουμε αυτοματοποιημένα, χρησιμοποιώντας κείμενο, εικόνα και ήχο/βίντεο σε κάποιο ηλεκτρονικό κείμενο.
Έτσι ξεπήδησαν τα πρώτα προσωπικά ιστολογια η blogs και στη συνέχεια δημιουργήθηκε η επονομαζόμενη blog-όσφαιρα.
Υπήρξε μια άνθιση από υπηρεσιες οι οποίες προσέφεραν τη δυνατότητα δημιουργίας ιστολογιών, έναντι κάποιων διαφημίσεων η προβολής.
Kαι κάπου σε αυτό το σημείο, αρκετοί άρχισαν ν' αναρωτιούνται:
Ένας μπλόγκερ πρέπει να λειτουργεί σαν δημοσιογράφος;
Οι απόψεις σε αυτό είναι αντιφατικές. Όπως είχα διαβάσει κάποτε μια ατάκα που μου έμεινε (sorry, έχω συγκεντρώσει το υλικό καιρό πριν και δεν εντοπίζω το/τα σχετικά links, απ' όπου τα αμέσως παρακάτω):
Ένας μπλόγκερ μπορεί να λειτουργεί και ως ξωκκλήσι και ως ασανσέρ και ως ΩΡΛ!Ένας δημοσιογράφος ΔΕΝ μπορεί να λειτουργεί ως μπλόγκερ και μάλιστα ανώνυμα!
Και πάλι όμως υπαρχουν στοιχειώδεις, άγραφοι, ηθικοί και κοινωνικοί "κανόνες":
Δημοσιογραφία ΔΕΝ είναι η συλλογή πληροφοριών και ειδήσεων... Μόνο!Δημοσιογραφία ΔΕΝ είναι η επεξεργασία πληροφοριών και ειδήσεων... Μόνο!Δημοσιογραφία ΔΕΝ είναι ο σχολιασμός πληροφοριών και ειδήσεων... Μόνο!Δημοσιογραφία είναι η συλλογή, η επεξεργασία, ο σχολιασμός και η διαμόρφωση πρωτογενών πληροφοριών και ειδήσεων οι οποίες παράγονται από τους ίδιους τους δημοσιογράφους!
Και αυτό αφορά σχεδόν κάθε δημοσίευση. Ακόμα και αν μιλάμε για πιο ειδικευμένα πράγματα, όπως στην περίπτωση μας.
Έχουμε δηλαδη σχεδόν σε κάθε σελίδα, κάποια στιγμή, την μετάδοση μιας είδησης. Όπως ακριβώς δηλαδη, συμβαίνει και στο κάθε άλλο ΜΜΕ.
Η Είδηση:
Και εδώ ερχόμαστε ν' αναρωτηθούμε: τι στην ευχή είναι Είδηση;
Το στερεότυπο παράδειγμα που γνωρίζει κάθε δημοσιογράφος για το ποια πληροφορία ή γεγονός συνιστά «είδηση» είναι ότι, το να δαγκώσει ένας σκύλος έναν άνθρωπο δεν είναι είδηση. Το αντίθετο, όμως, είναι!
Από την άλλη και σύμφωνα με κάποιο κρατικό (=κυβερνητικό) όργανο και πιο συγκεκριμένα το Συμβούλιο της Επικρατείας (βαρύγδουπο, έτσι;):
Ο δημοσιογράφος είναι εκείνος που αξιολογεί τι από τα γεγονότα αποτελεί είδηση και πότε αυτή θα πρέπει να μεταδοθεί.Οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί μπορούν να ελεγχθούν από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), μόνο αν παραλείψουν να μεταδώσουν πλήρως ένα γεγονός κατά γενική παραδοχή σημαντικό, και όχι όταν μεταδώσουν ένα γεγονός και αποφασίσουν να του δώσουν μικρότερη έκταση. Και αυτό γιατί, η αξιολόγηση των ειδήσεων και η ιεράρχησή τους ανήκει αποκλειστικά στους δημοσιογράφους...... Στη δημοσιογραφική ελευθερία, σύμφωνα με το ΣτΕ, ανήκει και η ευχέρεια του δημοσιογράφου να ιεραρχεί αυτός μόνο και να αξιολογεί τα γεγονότα ως περισσότερο ή λιγότερα σημαντικά μεταξύ τους και να αποφασίζει πόσος χρόνος θα διατεθεί σε κάθε ένα από αυτά. Αυτή η ιεράρχηση και αξιολόγηση των ειδήσεων από τους δημοσιογράφους, επισημαίνει το ΣτΕ, δεν υπόκειται σε καμία περίπτωση στον κυρωτικό έλεγχο του ΕΣΡ και δεν συνιστά παραβίαση της αντικειμενικής μετάδοσης των ειδήσεων.
Σαν ορισμός της λέξης, αποδίδεται το παρακατω:
ΕΙΔΗΣΗ είναι η αφήγηση ενός τρέχοντος γεγονότος ή ιδέας ή σκέψης ή μεταβολής που δεν ήσαν γνωστά από πριν και που ενδιαφέρει τον άνθρωπο και επηρεάζει τη ζωή του.Για να απαντήσει σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα το ΤΙ είναι κάθε φορά είδηση, ο Δημοσιογράφος θα έπρεπε να βρει την απάντηση στα εξής επιμέρους ερωτήματα:
- Τι έχει συμβεί;
- Που έχει συμβεί;
- Πόση σημασία έχει;
- Πόσο κόσμο ενδιαφέρει;
- Πόσο χρήσιμη είναι για τον κόσμο;
- Ποια είναι η πηγή της πληροφορίας;
Όπα, για μισό λεπτό... Σαν πολύ καλά ακούγονται όλα αυτά, έτσι; Μήπως είναι τόσο καλά, ώστε να διαφεύγει και μην λέγεται κάτι ακόμα βασικό;
Και εδώ θα μιλήσουμε για μια συγκεκριμένη κατηγορία ειδήσεων. Τις πολιτικές. Αυτές που βγαίνουν από τα γραφεία των κομμάτων και των κυβερνητικών εκπρόσωπων. Σε αυτή την κατηγορία, θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τις αντίστοιχες ειδήσεις, από εταιρείες, πολυεθνικές και άλλες.
Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις;
Βλέπουμε τον δημοσιογραφο-ρεπόρτερ, με την στολή της δουλειάς (γραβάτα), να κρατά ένα χαρτί και να διαβάζει αυτά που του έδωσαν. Αυτά που βγήκαν από τα κομματικά, κυβερνητικά και εταιρικά γραφεία.... (δεν σχολιάζουμε βέβαια, την εκπληκτική... σύμπτωση όλων αυτών των ειδήσεων να συνυπάρχουν με την ώρα μετάδοσης των δελτίων ειδήσεων σχεδον πάντα).
Και αυτή μεταδίδει και βάση αυτής βλεπουμε τους πανελίστες και άνκορμαν να σχολιαζουν. Αν θέλαμε να περιγράψουμε το όλο γεγονός, ίσως ένα παράδειγμα θα μπορούσε να το κάνει αντιληπτό. Και αυτό είναι ακριβώς ίδιο με την εκπαίδευση ενός παπαγάλου η μιας μάινας, στο να λέει συγκεκριμένες λέξεις. Αυτές δηλαδη που που του έμαθε ο κάτοχος του (=αφεντικό). Πόσο μάλλον αν αυτό είναι συνυφασμένο με το φαγητό (=χρήμα).
Προχωράμε λίγο παρακατω και προφανώς για ανθρώπους με πιο ανοιχτό μυαλό που ψάχνουν και ψάχνονται, όλα τα ωραιοποιημένα παραπάνω να χάσουν το νόημα τους και να έχουν ένα χάσμα από την πραγματικότητα.
Μιλάμε για είδηση, σωστά; Μα η είδηση τι άλλο μπορεί να είναι η μάλλον ποια άλλη παράμετρο μπορεί να έχει;
Αυτή της πληροφορίας φυσικά.Και εκεί είναι το ζητούμενο: Τι πληροφορίες δίνουν τα μέσα; Τι πληροφορίες δίνουν οι μπλογκερς;
Και τι είναι Πληροφορία;
Η πληροφορία είναι δύναμη. Όμως, όπως κάθε δύναμη, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους. Ολόκληρη η παγκόσμια επιστημονική και πολιτιστική κληρονομιά, η οποία δημοσιεύθηκε στη διάρκεια των αιώνων σε βιβλία και περιοδικά, ολοένα ψηφιοποιείται και κλειδώνεται από μια χούφτα ιδιωτικές εταιρείες.Θέλετε να διαβάσετε τις δημοσιεύσεις που έχουν τα πιο διάσημα αποτελέσματα των επιστημών;Θα πρέπει να στείλετε τεράστια ποσά σε εκδότες όπως η Reed Elsevier.
Μην το αναλύσουμε παραπάνω και επαναλαμβανόμαστε: Μανιφέστο Αντάρτικου Ανοικτής Πρόσβασης.
Και τι συμβαίνει λοιπόν στην λεγόμενη μπλογκοσφαιρα;
Το ίδιο που συμβαίνει με την "δημοσιογραφία" των καναλιών και των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων.
Αναπαράγονται παντού οι ίδιες ακριβώς ειδήσεις. Μια σούμα, ένα συνονθύλευμα. Με πολιτικές, αθλητικές, οφθαλμολαγνικες, κουτσομπολίστικες, για ανθρώπους που στους πλασάρουν ως ανώτερους και καλύτερους σου (πότε άραγε θα σταματήσουμε να κάνουμε ινδάλματα τα σκουπίδια;).
Αναπαράγουν ακριβώς την ίδια είδηση/εις και μάλιστα με τηλεοπτικό στυλ. Χωρίς ψάξιμο, χωρίς εμβάθυνση, χωρίς τίποτα.
Και πάντα αυτή η είδηση/εις είναι αναπαραγωγή. Δεν υπάρχει σελίδα στο ελληνικό διαδίκτυο που να έχει πρότυπα δικά της αρθρα σε σεβαστό αριθμό. Μιλάμε βέβαια για τις λεγόμενες "ειδησιογραφικές" σελίδες.
Και πλέον γίνεται αυτό που το ίδιο το σύστημα και η προπαγανδα γαλουχεί:
Η "είδηση" γίνεται πιστευτή από την μάζα. Και έτσι σαν αποτέλεσμα η αντίδραση κάμπτεται.
Και πάλι θα βάλουμε μια τελεία εδώ, καθώς αν συνεχίσω θα γράψω πράγματα που έχουμε ήδη πει. Σας συνιστώ, αν δεν το έχετε ήδη δει, να διαβάσετε το παρακατω άρθρο, καθώς είναι άρρηκτα δεμένο με το παρόν: Πληροφόρηση – Παραπληροφόρηση και διαδίκτυο.
Και για μην δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις. Η παραπληροφόρηση και η μετάδοση "ειδήσεων" διασκευασμένων δεν είναι προνόμιο μόνο των διάφορων γενικής θεματολογίας "ειδησιογραφικών" σελίδων. Ας δούμε κάποια παραδείγματα από τον χώρο μας.
Θα θυμόσαστε τον Νοέμβριο του 2011, κάτι βαρύγδουπους τίτλους του στυλ: "θάνατος του desktop"και αυτό λόγω της έλευσης του Unity, του περιβάλλοντος Metro από την Microsoft και την προσπάθειες ενσωμάτωσης OSX και iOS σε ένα ενιαίο desktop από την Apple.
Kαι τελικά η αλήθεια ποια ήταν;
Και τέλος πάντων είδηση ποια είναι;Αυτή που έχει λίγο απ' όλα; Από αυτά που έχει συνηθίσει η προπαγανδα να σερβίρει στους ανθρώπους ως αναγκαία για την ύπαρξη τους; Δηλαδή λίγο life-style, κάμποσο "Αμερικάνικο Όνειρο", αρκετή χλιδή και μπόλικο παρασκήνιο;
Μια τέτοια είδηση ήταν αναμφίβολα ο θάνατος του Steve Jobs. Ενός ωμού καπιταλιστή και στυγνού δικτάτορα των ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Και αναπαράχθηκε τόσο μελοδραματικά που ράγισαν τα ντουβάρια.
Ο θάνατος όμως του κυρίου Ρίτσι, δημιουργού του Unix και της γλώσσας C, δεν πέρασε στα πρωτοσέλιδα.
Γιατί άραγε; Μήπως το ίδιο συμβαίνει γενικότερα (η να πω...ειδικότερα;) σε όλα;
Εύκολα λοιπόν, βλέπει καποιος πως είναι πολύ δύσκολο πλέον να φιλτράρεις την αλήθεια και την πραγματική είδηση, ώστε να κρατήσεις τις αποστάσεις και την πληροφορία και αυτή να την μεταδόσεις παραέξω.
Το πιο λυπηρό είναι πως όλη αυτή η πλύση εγκεφάλου με παραπροϊόντα και παραπληροφόρηση έχει διχάσει αμετάκλητα φοβάμαι την κοινωνία μας.
Θα μπορούσαμε να φέρουμε πιο συγκεκριμένα και θεωρητικά μεγαλύτερου βεληνεκούς παραδείγματα. Θα προτιμήσουμε όμως να παραμείνουμε όσο γίνεται στον χώρο μας. Θα θυμόσαστε σίγουρα τις προσπάθειες (που δεν σταμάτησαν πότε) φίμωσης του διαδικτύου με αληθοφάνεια και τρόπο που δεν επιφέρει μαζικές αντιδράσεις. Τα περίφημα νομοσχέδια ACTA/SOPA/PIPA και όλο τους το... σόι.
Προσέξτε λοιπόν, τι κάνει η προπαγανδα και πως έδωσε στην κοινή γνώμη αυτό το σημαντικό γεγονός, γνωστή ιστοσελίδα (κάνει θραύση στο Facebook [που αλλού, άλλωστε;]), με ποσοστό 0,001% αυθεντικά δικά της αρθρα: Το stopSΟPA και η Ελληνική βλακεία!
INFO: Η παραπληροφόρηση, η διασπορά ψευδών ειδήσεων με στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα κάποιων, ναρκοθετεί αναμφισβήτητα τα θεμέλια της δημοκρατίας.Η έννοια της διαπλοκής δεν αναφέρεται μόνον σε επιχειρηματίες αλλά και σε πολιτικούς. Ακριβέστερα στη σχέση πολιτικών κομμάτων με ΜΜΕ. Ακόμη περισσότερο, αναφέρεται σε επιχειρηματίες που έχουν σαν στόχο την επιρροή στην λήψη πολιτικών αποφάσεων και οι οποίοι με τη σειρά τους, είναι σε θέση να παίζουν βαρύνοντα ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει ν' αναφέρουμε και τις hoax ειδήσεις, οι οποίες μπορεί να είναι με κάθε μορφή: κείμενο, εικόνες, βίντεο, συνδυασμός αυτών η και όλα μαζί. Ίσως τα περισσότερα σχετικά με αυτό, θα τα βρείτε στο άρθρο: Ο Έλληνας, οι υπολογιστές και το Διαδίκτυο που επίσης το θεωρώ αναπόσπαστο συμπλήρωμα του παρόντος.
Σαν κατακλείδα, σχετικά με τα hoax "νέα" και την προπαγανδα, κρατήστε το παρακατω:
Οι λογαριασμοί κοινωνικών μέσων ή τα blogs που χρησιμοποιούνται για τέτοιους σκοπούς συνήθως κυρίως αναδημοσιεύουν, ενώ παράγουν πολύ λίγο original περιεχόμενο. Άρα βλέποντας τα υπόλοιπα άρθρα ή posts του “ύποπτου” λογαριασμού, αν τα περισσότερα είναι αναδημοσιεύσεις, αυτό τον κάνει ακόμα πιο ύποπτο.Συνήθως φυσικά οι φήμες διαδίδονται ανώνυμα / δεν είναι προφανές ποιος έχει γράψει το αρχικό άρθρο. Και αυτό πρέπει να κάνει το bullshit detector να χτυπάει τουλάχιστον πορτοκαλί.
Ο τίτλος είναι συνήθως όσο το δυνατόν πιο “ελκυστικός” (στην Ελλάδα οι αναφορές σε πολιτικά κόμματα, το μνημόνιο, την Τρόικα, πτώχευση, δραχμή, χαράτσι, φόροι, πολέμους, celebrities, κρυμμένους θησαυρούς κλπ είναι τα κλασικά τρικ. Δε λέω φυσικά ότι όλες οι αναφορές σε αυτά είναι hoaxes, κάθε άλλο, απλά ότι αυτά είναι keywords που προσελκύουν το ενδιαφέρον αυτό τον καιρό). Όταν γενικά βλέπετε κάτι που φαίνεται “πολύ καλό για να είναι αληθινό”, σχεδόν πάντα απλά δεν είναι αληθινό.
Και να δούμε κάποια απλά, ουσιώδη όμως παραδείγματα ηλεκτρονικής αρθρογραφίας, με δυο γνωστές σελιδες, με διαφορετικό όμως ειρμό, τεκμηρίωση και λόγο η κάθε μια. Συγκρίνετε για παράδειγμα, τον λόγο και τα αρθρα του Eagainst και του defencenet.gr (είναι βέβηλη η σύγκριση και ας με συγχωρέσουν οι σύντροφοι από το Eagainst).
Lets blogging
Έχοντας λοιπόν, απλώσει όσο δεν πάει το θέμα, ώστε να γίνει όσο το δυνατό πιο αντιληπτό και για να μην δημιουργεί απορίες η αμφιβολίες, ας πάμε να δούμε το πως μπορεί καποιος να δημιουργήσει μια σελίδα (όχι τα τεχνικά) και κάποια βασικά που συνηθίζεται να υπαρχουν για πιο καλό αποτέλεσμα (μπα, όχι, δεν θα πω τα συνηθισμένα που λίγο-πολύ άπαντες ξέρετε η έχετε διαβάσει).
- 1. Εμφάνιση:
Δεν είναι ανάγκη να έχει και το γεφύρι της Αρτας επανω της μια σελίδα, μα ούτε και να είναι η τελευταία τερντιά στην μόδα της εμφάνισης (ω, ναι και εδώ έχουμε μόδες). Και τελος παντων, τα χριστουγενα στολισε το δενδρο σου, το σπίτι σου, τον σκύλο σου, μα όχι την σελίδα σου βρε συ. Έλεος πια! (τις ημερες των γιορτών είδα σελίδες που μου προξενούσαν μικρά εγκεφαλικό και στον υπολογιστή θερμοκρασίες κλιβάνου. Τι κόκκινα φόντα με γκρι-ασημένια (!!!) γράμματα, τι κουδουνάκια, τι ελαφάκια, τι-τι-τι. Τι σου λέω τι;
Αρκεί μια ομαλή και ξεκούραστη σελίδα , χωρίς ασήκωτα γραφικά που προκαλούν αποπληξία και τις αναγκαίες πληροφορίες στην sidebar η το footer της, όπως:
Πρόσφατα σχόλια, Τελευταία αρθρα, επικοινωνία και συνδρομή (rss, mail και τυχόν socials).
Και βέβαια κάποιο στοιχειώδες μενού με τις τυχόν διαφορετικές κατηγορίες που μπορεί να έχει η σελίδα σας. Παράλειψη μεγαλη είναι και η έλλειψη μια μπάρας αναζήτησης.
- 2. Το γουστάρεις; Το απολαμβάνεις;
Το blog σας δεν είναι δουλειά!
Δεν είναι κάτι που κάποιος άλλος σας αναγκάζει να κάνετε ή κάτι που το χρησιμοποιείτε ως βιοποριστικό μέσον!
Έτσι λοιπόν, ασχέτως με το πιστεύουν και λένε οι άλλοι, εσείς πρέπει να θυμάστε ότι το κάνετε με όλη σας την καρδιά και το απολαμβάνετε!
Να το πω, το πως το βλέπω και το νοιώθω ως μη επαγγελματίας, σε μια μη κερδοσκοπική σελίδα και κυρίως ελεύθερη και ανεξάρτητη:
Όταν ανοίγω τον κειμενογράφο, για κάποιο άρθρο, έχω μπροστά μου έναν λευκό καμβά. Εκεί θα δημιουργήσω, κάπως αντίστοιχα με τον καλλιτέχνη στον καμβά του η τον μουσικό σ' ένα άδειο πεντάγραμμο.
Υπάρχουν θέματα που με ελκύουν πολύ περισσότερο από άλλα και με αυτά παθιάζομαι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτολεξεί, μα υπαρχουν κάποια θέματα που δίνομαι. Ξεχνάω το που το γράφω και γράφω αυτά που νοιώθω, πιστεύω και που θα έλεγα σε μια κουβέντα με φίλους και γνωστούς.
Δεν σκέφτομαι αν αυτό θα έχει θετικό η αρνητικό αντίκτυπο και ούτε μ' ενδιαφέρει. Επειδή αν μ' ενδιέφερε, θα είχα χάσει το παιχνίδι. Δεν θα ήταν κάποιο άρθρο δικό μου, μα κάποιο άρθρο από έμενα, με περιορισμούς όμως σκέψης και έκφρασης.
Έχω μετανοιώσει στο παρελθόν επειδή δεν έγραψα αυτό που πραγματικά ένοιωθα και πίστευα, μα δεν έχω μετανοιώσει ποτέ για το αντίθετο.
Και εκείνη την μέρα υποσχέθηκα να μην ξαναμετανοιώσω γι' αυτό.
Κάποιοι βασικοί κανόνες όμως;
Αν και δεν μου αρέσει η λεξη"κανόνες", εν' τούτοις είναι μια εύστοχη απορία. Ας δούμε λοιπόν κάποια βασικά που προτείνει καποιος επαγγελματίας του χώρου.
Τόσο αρθρογράφος σε έντυπο, όσο και blogger και τέλος πάντων τα έχει διαβάσει ο κάθε αρθρογράφος του osarena (το πόσο τις ακολουθούμε, άλλη υπόθεση, βέβαια :P ):
- 1. Ξεκινάς έχοντας στο μυαλό σου το στόχο - “το γιατί”.
Με λίγα λόγια το “ας δούμε μαζί τα πλήκτρα του πιάνου” είναι λάααααθος.Χέστηκε ο άλλος, τα βλέπει και μόνος του, ή παρέα με τη Μανωλίδου.Το “ας παίξουμε την 9η του Μπετόβεν με παγωτά-ξυλάκια”, από την άλλη, ΕΧΕΙ ενδιαφέρον. Διότι “έχει στόχο”.Δεν “θα ψάξουμε μαζί μια εφαρμογή”, “θα σε μάθω να παίζεις την 9η του Μπετόβεν”. Bonus, τα ξυλάκια.
- 2. Απλώνεις το howto σου σε όσο περισσότερα βήματα μπορείς.
Για να έχεις απλές, “νιανιά” λεζάντες. Μπορεί να θέλουν να σε διαβάσουν τα ζαβά από το Παπάφειο.Πρέπει να φροντίσεις να σε καταλάβουν. Ναι, αφήστε με στο ρατσιστικό μου χιούμορ.Επιστρέφουμε στο θέμα μας, λοιπόοον. Ναι, μικρά, απλά και κατανοητά βήματα, λοιπόν.
- 3. Χιούμορ.
Έστω και αποτυχημένο, σαν τις δικές μου τραγικές προσπάθειες εδώ. Όχι πολύ, όμως.Να μην δίνουμε την εντύπωση πως “είμεθα χάχες”.
>>>Τέλος όταν θέλεις να βγάλεις κάτι σιγουρέψου ότι πράγματι αξίζει και ότι απλά δεν μεταφέρεις μια είδηση ανυπόστατη και ίσως και όχι πραγματική.
Επιπρόσθετα:
Απευθυνόμαστε σε κοινό που δεν μιλάει αγγλικά (έστω και αν ξέρει εμείς εκ των προτέρων θεωρούμε ότι μιλάει ) οπότε γράφουμε με ελληνικούς όρους και αποφεύγουμε τους αγγλικούς. Γι' αυτό καλό θα είναι να αντικαταστήσεις τους αγγλικούς όρους με Ελληνικούς στο άρθρο σου. Αυτό όμως δεν μας απαγορεύει να γράφουμε αγγλικά άρθρα ;) Για αυτό όταν γράφουμε ελληνικά γράφουμε ελληνικά και όταν γράφουμε αγγλικά άρθρα γράφουμε αγγλικά. Δεν γράφουμε ποτέ όπως θα γράφαμε σε φόρουμ χρησιμοποιώντας λέξεις όπως: IMO, LOL, fail, RTFM.
Και αν ακόμα δεν κατάλαβες, διάβασε το... τεστ διύλισης που έκανε ο Σωκράτης, θα σε βοηθήσει την επόμενη φορά που θα διαβάσεις κάτι και θα πας να το αναδημοσιεύσεις η να γράψεις την δική σου εκδοχή:
Κρητική, όχι Κρητικοί:Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της “τριπλής διύλισης”.- Τριπλή διύλιση; ρώτησε με απορία ο γνωστός του.- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;- Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…-Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον…- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;- Όχι δεν νομίζω…- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα…
Από την στιγμή που δημοσιεύεις, δέξου την ύπαρξη κριτικής, την αντίθετη και άποψη και διευκόλυνε σε αυτό. Πως;
Μα με τα σχόλια που θα πρέπει να υπαρχουν κάτω από κάθε άρθρο σου.
Γιατί να πρέπει να κάνω εγγραφή στην σελίδα σου, ώστε να σχολιάσω κάτι που έχεις γράψει; Γιατί να πρέπει να μπει το σχόλιο μου σε αναμονή, ώστε να το εγκρίνεις πριν;
Τι φοβάσαι; Την αντίθετη γνώμη; Μη σε βρίσουν; Ε και; Εσύ έκανες αυτό που ένοιωθες σωστό; Πιστευεις δηλαδη πως η γνώμη του άλλου καταμαρτυρεί και το ποιος είσαι;
Η μήπως νοιωθεις γενικότερα άβολα καθώς εσύ και η σελίδα σου, δεν είσαστε αυθεντικοί;
Αυτό που έχω δει στα δυο σχεδον χρόνια του osarena, είναι πως με την πάροδο του χρόνου η σελίδα ,μπορεί να έχει ένα επίπεδο σε σχόλια και με πληροφορίες που αρκετές φορές συμπληρώνουν η είναι και πιο ουσιαστικές από το άρθρο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, το επίπεδο ουσιαστικών σχολίων, έναντι άλλων είναι κάπου στο 80% με 20% αντίστοιχα πλέον. Δεν ήταν όμως έτσι από την αρχή, μα διαμορφώθηκε στο πέρασμα του χρόνου.
Μοίρασε γνώση, πρώτα στην ομάδα:
Είσαστε ομάδα και περισσότεροι του ενός και στοχεύετε και σε άλλους αρθρογράφους; Σκέφτηκες πως μπορεί να μην έχουν όλοι την σχετική γνώση που έχεις εσύ;
Δώσε τους έναν τεχνικό μπούσουλα, προκειμένου να βγάζουν σε μια δομή τα αρθρα τους (στοιχισμένες εικόνες, παράγραφοι, πως λειτουργεί ο κειμενογράφος της σελιδας, πως ανεβάζουν εικόνες, πως τις μορφοποιούν και όλα όσα χρειαζεται να ξέρει καποιος συντάκτης.
Φτιάξε ένα PDF με επεξηγηματικές εικόνες η ακόμα και μια εσωτερική υποσελίδα η και τα δυο και ενημέρωνε τους:
MHN αναδημοσιεύεις ότι βρεις βρε παλληκάρι/ισα... ΜΗ!!!
Κοίτα, ψάξε, σκέψου πρώτα. Βάλε λίγες λέξεις από αυτό που πας ν' αναδημοσιεύσεις στην μηχανή αναζήτησης του browser σου και δες πόσοι το έχουν ήδη κάνει πριν από εσένα. Είναι κάτι ουσιαστικό αυτό; (θυμάσαι το hoax και την παραπληροφόρηση και έμμεση προπαγανδα που αναφέραμε πιο πάνω;).
Όλα αυτά βέβαια αν μιλάμε για πραγματικό blooging και όχι για blogging επιπέδου troktiko και με την ελπίδα πως βάζοντας ένα "πιασιάρικο", θα έρθει ο Μπάμπης, η Σουλάρα και ο Μήτσος ο Σουγιάς που δεν το διαβάσανε στις προηγούμενες 346 αναδημοσιεύσεις, προκειμένου να κάνουν κλικ στις διαφημίσεις σου, μπας και βγάλεις την τυρόπιτα την επιούσια;
Γιατί με υποτιμάς; Τον χαρακτήρα σου βλέπω έτσι:
Με νομίζεις ηλίθιο η πως δεν καταλαβαίνω τι λαμόγιο και τι τυχάρπαστος είσαι, όταν μου πετάς τα.... (μη χέσω) αρθρα σου 10-15 μαζί στα socials και με σπάμαρεις;
Έλλειψη σεβασμού δείχνει αυτό βλαμμένο και προφανώς έλλειψη αναγνωστών λίαν προσεχώς. Εμένα πάντως και άλλους 100, 200, 300, 1000 μας έχασες.
Για πάντα...
Και με ένα ακόμα "τεχνικό" μα σημαντικό θέμα:
ΜΗΝ πατάς 10 Enter (διαστήματα) από την μια πρόταση στην άλλη. Ένα φτάνει. Γράφε το άρθρο στην μορφή HTML που σου δίνει η σελίδα σου και μόνο μόλις τελειώσεις, κανε μετάβαση στην VISUAL, ώστε να κάνεις την τελική μορφοποίηση:
Το αποτέλεσμα θα είναι απείρως καλύτερο.
Μακάρι να ήξερα:
Σε αυτά που δεν έχω ακόμα κατασταλαγμένη άποψη:
- 1. Μήκος των άρθρων.
Κυριολεκτικά και μεταφορικά αυτό. Κάποιοι συστήνουν ως καλύτερο ένα άρθρο όχι σεντόνι (όπως αυτό εδώ), μα με σελίδες (1-2-3 και όσες πάει).
Ίσως και να είναι έτσι. Εμείς όμως έχουμε bug και συνεπώς το... σεντόνι είναι αναπόφευκτο :P
Προσωπικά προτιμώ αυτό, το scrolling από την μετάβαση σελίδα-σελίδα. Έτσι πιο εύκολα μπορώ ν' ανατρέξω σε κάτι που ειπώθηκε πιο πριν.
- 2. Μέγεθος των άρθρων.
Όταν λέμε μέγεθος, εννοούμε το περιεχόμενο. Κάποιοι είναι απόλυτοι πως μόνο τα σύντομα αρθρα διαβάζονται.
Ίσως, δεν ξέρω. Μου έχει τύχει να διαβάσω πάρα πολύ μεγάλα αρθρα επειδή με τράβηξε το περιεχόμενο τους. Έχω κλείσει μικρά αρθρα, από την τρίτη κιόλας λέξη.
Συνεπώς αυτό δεν είναι πανάκεια. Εξαρτάται το άρθρο και του τι λες. Κάποιο FAQ, ίσως είναι καλύτερα να το κάνεις δυο η τρία μέρη για παράδειγμα.
Κάποια άλλα αρθρα (όπως το παρόν, κατά την γνώμη μου) ίσως είναι πιο καλά να είναι ένα, καθώς έχει όλη την σχετική πληροφορία μαζί.
Έτσι όποιος ενδιαφέρεται για το περιεχόμενο, ακόμα και τον χρόνο να μην έχει εκείνη τη στιγμή, εύκολα μπορεί ν' αποθηκεύσει μια και μόνο σελίδα, ώστε να την διαβάσει αργότερα.
Τέλος, επειδή είμαστε άνθρωποι και όχι επαγγελματίες, όσο καλοί γνώστες της γλώσσας, ορθογραφίας και συντακτικού να είμαστε είναι απολύτως λογικό να γίνουν κάποια λάθη. Ιδιαίτερα σε μεγάλα κείμενα.
Μην σε απασχολεί αυτό και μην αναλώνεσαι αν σου σχολιαζουν κάτι τέτοιο. Διόρθωσε και κατόπιν δημοσίευσης, αν κάτι είναι κραυγαλέο, μα μην τρελαίνεσαι.
Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και θα συμβαίνει. Εκτός βέβαια και αν ο σκοπός σου είναι να προσελκύσεις διαφημιζόμενους. Εκεί δεν επιτρέπεται το παραμικρό λάθος σε άρθρο με την δημοσίευση του.
Γιατί άλλωστε εφημερίδες, περιοδικά και έντυπα, έχουν επαγγελματίες διορθωτές; Που και πάλι αν το σκεφτείτε, σχεδον πάντα κάτι θα τους ξεφύγει και σε αυτούς.
Κλείνοντας θα επαναλάβω, πως τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές απόψεις και τίποτε παραπάνω. Μιλάω εμπειρικά και σε καμία περίπτωση ως ειδικός.
Ήταν απλά ένα άρθρο που ήθελα να κάνω.... :)
Το τι θα πράξει ο καθένας είναι σαφώς δική του υπόθεση.
Όπως και δική τους υπόθεση είναι το τι θα κάνουν και οι αναγνώστες....
Kαι επίτηδες άφησα για το τέλος μια ακόμα διευκρίνηση: ΔΕΝ είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ξεπουλημένοι και εξαρτημένοι από συμφέροντα και πάμπλουτοι.
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτό που υπηρετούν με συνέπεια, ήθος και χωρίς εξαρτήσεις, Φυσικά τους τρώει το σύστημα, ωστόσο υπαρχουν. Εννοώ με αυτό, πως δημοσιογραφία κάνουν και τα Zougla η στο e-nikos, tsantri, κλπ, δημοσιογραφία γίνεται στο Indymedia και στο CandiaAlternativa (προσωπικά εκτιμώ και εμπιστεύομαι για ενημέρωση τα δυο τελευταία).
Και ούτε δημοσιογραφία είναι μονάχα το κείμενο. Δημοσιογραφία, γεγονότα, πληροφορίες είναι και οι εικόνες.
Αν και οι αποστάσεις και διάφορα άλλα γεγονότα της ζωής μας απομάκρυναν, είχα μια φίλη που ήταν πάθος της το ρεπορτάζ. Το φωτορεπορτάζ πιο συγκεκριμένα.
Ενάντια σε στερεότυπα και όποιες τυχόν απαγορεύσεις του περίγυρου της έκανε αυτό που γούσταρε. Έγινε φωτορεπόρτερ. Ελεύθερη και ανεξάρτητη η συνεργαζόμενη με μικρά πρακτορεία.
Εδώ και 15 (;;) χρόνια, κάνει αυτό ακριβώς το ίδιο. Είναι στον δρόμο με την κάμερα και καταγράφει πολλά από αυτά τα οποία βλεπετε και ακόμα περισσότερα που δεν βλεπετε (επειδή δεν τα θέλει ο κάθε αρχισυντάκτης του όποιου συγκροτήματός).
Οι περισσότεροι, ίσως "γνωρίσατε" την Τατιάνα, με τότε συμβάντα (του 2011) στην πλατεία Συντάγματος:
Πρέπει ως λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι και όχι με έτοιμες ιδέες που ετοιμάζουν άλλοι για εμάς να κάνουμε τον βασικό διαχωρισμό και φιλτράρισμα, ανάμεσα σε: δεδομένα, γνώση και πληροφορία. Το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο.
Kαι όχι. Μην ρωτάτε να σας προτείνουν "αξιόλογες" σελιδες. Βρείτε τις μόνοι σας. Μια καλή αρχή είναι απορρίπτοντας και βγάζοντας από τα bookmarks σας, ότι θεωρείτε ανούσια επαναλαμβανόμενο και ίδιο με τα όσα λένε τα ΜΜΕ.
Αν όχι...
Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου