Δεν ήμουνα ποτέ η μαμά_ζακέτα_ να_πάρεις. Ούτε η μαμά_ να_σου_στύψω_ χυμό. Όμως δεν την γλιτώνω την καζούρα, τη βλέπω μου “ρχεται. Όποτε ταξιδεύει ο γιος μου, τρεις ώρες πριν την πτήση μπαίνω στο ΕΔΩ site του ελ βενιζέλος. Κάνω ριφρές κάθε μισό λεπτό. Πύλη ανοιχτή. Τελευταία αναγγελία. Πύλη κλειστή. Αναχώρηση. Taxied. Airborne Παναγιάμ. Μόλις απογειωθεί, εγκαταλείπω το ΕΔΩ site και μπαίνω στο fast tracker app.
Επί 4 ώρες παρακολουθώ στο κινητό ένα τόσο δα μικρούλι αεροπλανάκι να πετάει. Έτσι και στρίψει λίιιιγο ο πιλότος, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Γιατί έστριψε, τι κάνει ρε ο ηλίθιος, αχ παιδί μου με μαλ@@@κα έμπεξες. Το γεγονός ότι δεν έχω ιδέα πως οδηγούν αεροπλάνο, ποσώς με εμποδίζει να βρίσω τον σκιτζή που θα πάρει τα παιδιά του κόσμου στο λαιμό του, ανάθεμα την ώρα που του δίνανε το δίπλωμα με μέσον.
Τώρα πετάει πάνω από Ιταλία, πάνω από Ελβετία, πάνω απ” αλλού ξερωγώ – αχ χάλια ο καιρός τη Χριστίνα Σούζη να πάρω, πω πω αναταράξεις θα “χει, αλήτη, κάθαρμα – αυτό στο φλου, χωρίς συγκεκριμένο αποδέκτη. Όσο πλησιάζει το παιδί μου στον προορισμό του, μπαίνω και στο site του ΕΚΕΙ αεροδρομίου.
Ε, ρε και να “χει κάνα 5λεπτο καθυστέρηση. Παύω να βρίζω τον πιλότο κι αρχίζω να βρίζω τον πύργο ελέγχου. Μέχρι να ακούσω στο κινητό το πολυπόθητο «έλα, μαμά εφτασα όλα οκ» και να σωριαστώ ημιλιπόθυμη στη μοκέτα. Ένα πτώμα. Λογικό: Τόσες ώρες πτήση έκανα η δόλια μάνα.
Υ.Γ. Γιε μου, μη διαβάσεις πο-τέ αυτό το στάτους της μανούλας.
Έλενα Ακρίτα
Δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr
