Γράφω και τα χέρια μου τρέμουν από οργή και μίσος. Νιώθω σαν αγρίμι έτοιμο να χιμήξει και να σκοτώσει.
Γράφω κόντρα σε όσα μας δίδαξαν οι καθηγητές και οι δάσκαλοι της δημοσιογραφίας στο παρελθόν. Να μην γινόμαστε κομμάτι του θέματος, να μη λειτουργούμε με μέθεξη… με υπερβολή, να μην εκφράζουμε συναισθήματα να παραμένουμε αμέτοχοι στο γεγονός και να γράφουμε μόνο την είδηση.
Όχι ρε παιδιά. Αρνούμαι. Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να δεχτώ τέτοιους ανθρώπους γύρω μου.
Σιχαίνομαι την σκατόφατσά του, το χυδαίο μυαλό του, την τακτική πίσω από τις αποτρόπαιες πράξεις του. Τα πάντα του. Και ευτυχώς που η εξέλιξη της δουλειάς μας… μέσα από εδώ μέσα από το διαδίκτυο μας επιτρέπει να εκφράζουμε τη γνώμη μας.
Αυτό κάνω λοιπόν σήμερα.
Τον βλέπω με την φόρμα και τον Σταλόνε στην στάμπα… και σκέφτομαι. «Γιατί να μην υπάρχει ακόμη στην Ελλάδα ο νόμος της θανατικής καταδίκης για αδικήματα με θύματα παιδιά και απροστάτευτες γυναίκες;».
Από την άλλη σκέφτομαι ότι ο νόμος στην Ελλάδα του 2015 προβλέπει διαπόμπευση κατόπιν σχετικής εντολής του Εισαγγελέα… και λέω μέσα μου. ΑΡΚΕΙ;
Ως πατέρας μιας 4χρονης κόρης δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Δεν μπορώ να διανοηθώ την κόλαση των παιδιών αυτών και τις άδικες ενοχές των γονιών τους.
Δεν μπορώ να συλλάβω το μέγεθος της καταστροφής μιας αθώας ψυχής.
Και μετά ηρεμώ… σκεπτόμενος… ότι υπάρχει και ο νόμος της ΦΥΛΑΚΗΣ… Διότι όπως έλεγε ο Παππούς μου «υπάρχουν άντρες αρχίδια και άντρες με αρχίδια».
Εύχομαι μέσα από την ψυχή μου ρε να σαπίσεις… και να μη βγεις ποτέ…
Υπογραφή
Νάσος Γουμενιδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου