Για να τοποθετούμαστε πάνω στον χρόνο και στα ιστορικά του ορόσημα, οφείλουμε να σημειώσουμε πως πέρασαν 14 μέρες από την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου κεντρικό της σύνθημα ήταν το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και σε 5 μέρες συμπληρώνονται 6 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα χέρια του κράτους.
Εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη, δίπλα από τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, βρισκόταν ένας πολύ καλός του φίλος, ο Νίκος Ρωμανός, 17 χρονών τότε και αυτός. Στα χέρια του ο φίλος του άφησε την τελευταία του πνοή. 6 χρόνια μετά, ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται στην 21η ημέρα της απεργίας πείνας που ξεκίνησε για να διεκδικήσει τα αυτονόητα και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά του: Να σπουδάσει.
Αφού λοιπόν ο Νίκος Ρωμανός, προφυλακίστηκε για τη ληστεία στην τράπεζα του Βελβεντού Κοζάνης, έδωσε πανελλήνιες, πέτυχε, και κατάφερε να εισαχθεί στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Κρίθηκε αθώος για την κατηγορία του για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» και αρνήθηκε να δεχτεί τα συγχαρητήρια και ένα χρηματικό έπαθλο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και από τον Χαράλαμπο Αθανασίου. Έπειτα, ζήτησε τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται βάσει νόμου για να σπουδάσει. Αυτές δεν του χορηγήθηκαν ποτέ.
Πραγματικά, κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι πολιτικές τοποθετήσεις κάποιου ανθρώπου. Ούτε καν αν είναι λίγο ή πολύ ένοχος. Αυτό θα το κρίνει η δικαιοσύνη. Σ’ αυτήν την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια κατάφωρη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων και συνταγματικών ελευθεριών. Γιατί σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος, ακόμα και οι υπόδικοι δεν παύουν να είναι άνθρωποι.
Συνεχώς όμως βλέπουμε πως έχουμε να κάνουμε όχι με ένα κράτος δικαίου, αλλά με ένα κράτος βάναυσο, εκδικητικό. Με ένα κράτος που δεν διστάζει με κάθε ευκαιρία να δείξει τα δόντια του, να καταστείλει, να φιμώσει, και να βασανίσει. Γιατί σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος, η αναγκαστική σίτιση (που διατάχθηκε από τη διοίκηση των φυλακών) σε απεργούς πείνας θεωρείται βασανισμός.
Σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν υπάρχει πολίτης που να φοβάται την αστυνομία του. Κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν κυνηγάει –και κυρίως- δεν σκοτώνει τους 16χρονους «εχθρούς» του. Κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν παραβιάζει ατομικά δικαιώματα τόσο επιδεικτικά. Και κυρίως, κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν ζυγίζει την ανθρώπινη ζωή.
Το πρόβλημα όμως είναι πως η χώρα μας έχει πάψει προ πολλού να θυμίζει ευρωπαϊκό δημοκρατικό κράτος. Πολύ πριν εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη που στιγμάτισε τον Ρωμανό για την υπόλοιπη ζωή του.
Απέναντι σε αυτό το θηρίο λοιπόν, επέλεξε να σταθεί μεταξύ άλλων και ο Νίκος Ρωμανός. Και ο αγώνας του αυτός μας βρίσκει πλάι του. Όχι επειδή συμφωνούμε με τις πράξεις του. Ούτε καν με τις ιδέες του. Αλλά επειδή πρέπει επιτέλους να τελειώνει αυτή η κοροϊδία της Κυβέρνησης. Να σταματήσει να αντιγράφει την Ευρώπη όπου τη συμφέρει, και όπου δεν την συμφέρει να αντιγράφει το καθεστώς της Επταετίας.
Γιατί ο Νίκος Ρωμανός έχασε το Ψωμί του. Του στερούν την Παιδεία του και καταστρατηγούν την Ελευθερία του. Και όσο εμείς κλείνουμε τα μάτια απέναντι σε αυτή τη φρικαλεότητα, ίσως και να μην αργήσει η στιγμή όπου η φωνή μας δε θα αρκεί για να διεκδικήσουμε αυτά που τώρα θεωρούμε δεδομένα. Ίσως να μην αργήσει η στιγμή, όπου όλοι μας θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Νίκου Ρωμανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου