Μια Εθνική που αποτελείται από κανονικούς παίκτες και όχι από άχρηστους. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για τους διεθνείς, που έβγαλαν την Ελλάδα στους δρόμους .
Και ξαφνικά στην Ελλάδα ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και πανηγύρισε, γιατί ο κόσμος έχει το ένστικτο να αναγνωρίζει μια επιτυχία και η πρόκριση της Εθνικής στους 16 του παγκοσμίου κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία της είναι επιτυχία αληθινή. Όμως μια στιγμή; Ποιοι πέτυχαν αυτό το κατόρθωμα; Θέλω να σας τους θυμίσω, αναφέροντας τις κυρίαρχες απόψεις που συνοδεύουν τον κάθε ένα από δαύτους – απόψεις που ποτέ δεν υιοθέτησα, αλλά που χρόνια τώρα ακούω και διαβάζω.
Ο Γλύκος είναι «ένας κοντός, ασταθής, άτεχνος τερματοφύλακας που έχει κακή έξοδο και είναι ν απορείς πως παίζει στον ΠΑΟΚ». Ο Τοροσίδης «ένας κουτός που δεν γούσταρε να μείνει στον Ολυμπιακό και να σηκώνει κούπες, αλλά ήθελε να πάει στο εξωτερικό να γίνει ρολίστας». Ο Χολέμπας είναι «μια τρύπα στην άμυνα, ένας απίστευτα κακός αμυντικός που μάλλον παίζει με μέσο». Ο Μανωλάς είναι «ένα παρλιακό που λένε ότι κοστίζει 10 και 15 εκατ ευρώ, ενώ δεν κατεβάζει μπάλα, δεν μοιράζει το παιγνίδι κι αν βρει ένα κυνηγό της προκοπής θα τον διαλύσει».
Ο Μανιάτης «ένας ψευτόμαγκας που το παίζει Ολυμπιακάρας, πολύ λίγος τεχνικά και κουραστικός». Ο Καραγκούνης «ο γνωστός κλαψιάρης που παίζει αναχρονιστικό ποδόσφαιρο και δεν χωράει σε μια μοντέρνα ομάδα – άσε που είναι και τελειωμένος αφού έφτασε τα 37». Ο Σάμαρης είναι «ένας καβαλημένος που επειδή έπαιξε πέντε ματς στον Ολυμπιακό απέκτησε ύφος».
Ο Χριστοδουλόπουλος «ένας υπερτιμημένος, που σωστά στον ΠΑΟΚ τον φωνάζανε «μπετατζή», αφού μπάλα δεν ξέρει και κάνει μόνο για μικρές ομάδες». Ο Σαμαράς «ένα νούμερο, αργός και τεμπέλης και χωρίς θέση – ένας άλλος που το μοντέρνο ποδόσφαιρο δεν το ξέρει». Ο Σαλπιγγίδης «ένας τελειωμένος από καιρό – που μάλιστα έχει προσβάλλει και το λαό του ΠΑΟΚ», δεν θυμάμαι ακριβώς πως, συγχωρέστε με. Αυτοί κερδίσανε την πρόκριση σε ένα από τα ωραιότερα ματς της Εθνικής, ενώ στον πάγκο κάθονταν άλλοι τόσοι άχρηστοι, που πέθαιναν για να παίξουν ένα λεπτό. Δεν ξέχασα τον Παπασταθόπουλο, απλά για το Σωκράτη δεν έχω ακούσει αηδίες. Για όλους τους άλλους έχω ακούσει αυτά κι άλλα τόσα!
Θέλει νομίζω λίγο θράσος για να γλύφεις εκεί που φτύνεις, αλλά όρεξη να υπάρχει κι όλα γίνονται. Οι μέχρι προχθές «άχρηστοι» σήμερα είναι ήρωες. Οι μέχρι προχθές «μεικτή φίλων του Κατσουράνη», σήμερα είναι «Ελλαδάρα». Η μέχρι προχθές «ομάδα ντροπή του μουντιάλ», σήμερα είναι η ομάδα που μας έκανε περήφανους. Τόσο, ώστε αύριο αν αποκλειστεί να τη σταυρώσουμε, ελπίζοντας μάλιστα ότι δεν θ αναστηθεί. Η επιτυχία της πρόκρισης ανήκει στους παίκτες, τον προπονητή και την ομοσπονδία και θέλω να σας πω τι γνώμη μου για τους ποδοσφαιριστές. Έχουν όλοι μειονεκτήματα, αλλά και αρετές σπάνιες με σπουδαιότερη από όλες το ότι ξέρουν ποιοι είναι, τι μπορούν, για ποιο λόγο αγωνίζονται και τι θέλουν.
Δεν είναι κολλητοί, αλλά συμπαίκτες
Έχουν όλοι πολλή σύνεση – πράγμα που στις πιο πολλές ευρωπαϊκές ομάδες απουσιάζει για αυτό και γυρνάνε σπίτι με το πρώτο αεροπλάνο. Όλοι τους νοιώθουν ευλογημένοι γιατί έκαναν το χόμπι τους επάγγελμα κι όχι τυχαία για αυτό και οι περισσότεροι είναι θρήσκοι. Όλοι τους είναι λίγο τρελόπαιδα, γιατί είναι μεγάλα παιδιά και τα παιδιά κάνουν και τρέλες. Όλοι τους έχουν φιλοδοξίες, γιατί χωρίς τέτοιες γερνάς πριν την ώρα σου, όλοι τους αγαπάνε την Εθνική.
Δεν είναι ούτε φίλοι, ούτε κολλητοί, αλλά ξέρουν ότι μόνο η καλή συνεργασία μπορεί να τους χαρίσει μια επιτυχία. Όλοι τους είναι καλή πάστα παικτών γιατί δίνουν ό,τι έχουν κι αυτό στο μοντέρνο ποδόσφαιρο που πολλοί ευαγγελίζονται, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν, δεν είναι τόσο δεδομένο. Α, κι όλοι τους είναι επαγγελματίες, λίγο οπαδοί των ομάδων τους και λίγο εγωιστές – τόσο ώστε με τα άδικα σχόλια να θυμώνουν.
Όταν η Ελλάδα κέρδισε το Euro του 2004 είχα μια κρυφή ελπίδα – την ίδια είχαν και πολλοί παίκτες εκείνης της ομάδας: πίστευα ότι η επιτυχία θα δημιουργούσε ένα είδος σεβασμού στον Έλληνα ποδοσφαιριστή, τέτοιο ώστε να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε το μεγάλο χούι μας να κρίνουμε από την απόδοση ενός παίκτη σε ένα ματς ολόκληρη την καριέρα του. Κι όμως αυτό το απίστευτο λάθος, που συχνά κάνει την κριτική να μοιάζει με ανθρωποφαγία, το κάναμε μετά το Euro ολοένα και συχνότερα και το κάνουμε και τώρα. Ένα κακό παιγνίδι δεν κάνει ένα ποδοσφαιριστή «άχρηστο». Ένας καυγάς δεν τον κάνει «αλήτη» και «κακομαθημένο».
Ένα λάθος δεν αποτελεί απόδειξη ότι τελείωσε. Ας βοηθήσει το πάθημα, όσων βιάστηκαν να βγάλουν άχρηστη μια ομάδα που πλέον είναι στους 16 του μουντιάλ, όλους εμάς τους υπόλοιπους να βρούμε ένα μέτρο. Ας κρίνουμε τις εμφανίσεις στα παιγνίδια όταν αυτά τελειώνουν και τις καριέρες όταν αυτές ολοκληρώνονται.
Η ελληνική αποστολή στη Βραζιλία πέτυχε το βασικό σκοπό της και τώρα θα προσπαθήσει να χαρεί τη συνέχεια. Η Ελλάδα κέρδισε ένα ματς δύσκολο, το πήρε στις καθυστερήσεις με πίστη και πάθος. Με πρωταγωνιστές παίκτες που δεν αγαπάμε νομίζοντας ότι κάπου υπάρχουν κρυμμένοι κάποιοι καλύτεροι. Δεν υπάρχουν: αυτοί είναι οι καλύτεροί μας. Αυτοί οι «άχρηστοι», οι «παλιοχαρακτήρες», οι «καβαλημένοι», που όμως όποιος τους βρίζει το κάνει γιατί δεν τους γνωρίζει. Αν ήξερε την αφετηρία τους, τη διαδρομή, τον κόπο, την πίστη τους, θα σέβονταν τουλάχιστον τον τίμιο ιδρώτα τους. Αυτόν έχουν, αυτόν καταθέτουν. Και θα έπρεπε να μας αρκεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου