Μέχρι πρόσφατα, αν η Παναχαΐκή κατάφερνε να βγει μπροστά στη βαθμολογία, δύσκολα κάποιος ουδέτερος να πρόβλεπε πώς θα «κυνηγήσει» μέχρι τέλους τον στόχο της ανόδου.
Ποιος να το έλεγε προ ολίγου καιρού, με τις απανωτές αποχωρήσεις υψηλόβαθμων προσώπων στη διοικητική πυραμίδα, αλλά και τις αντιδράσεις οργανωμένων στην έλευση Δρόσου, και δεν θα το έπαιρναν ονειροπαρμένο. Ότι αυτή τη Παναχαΐκή, των χιλίων προβλημάτων, της παρατεταμένης γκρίνιας και των εσωτερικών τριγμών, δεν θα επηρεαζόταν και τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι.
Ποιος να το έλεγε προ ολίγου καιρού, με τις απανωτές αποχωρήσεις υψηλόβαθμων προσώπων στη διοικητική πυραμίδα, αλλά και τις αντιδράσεις οργανωμένων στην έλευση Δρόσου, και δεν θα το έπαιρναν ονειροπαρμένο. Ότι αυτή τη Παναχαΐκή, των χιλίων προβλημάτων, της παρατεταμένης γκρίνιας και των εσωτερικών τριγμών, δεν θα επηρεαζόταν και τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι.
Φέτος, το έργο είναι διαφορετικό. Εντελώς. Η μέρα με τη νύχτα. Η Παναχαΐκή δεν ξέρω αν τελικά θα επιτύχει το θαύμα, όμως το σίγουρο είναι πως δεν κινδυνεύει πια να… βραβευτεί με κάποιο Όσκαρ κοροϊδίας ή υποκρισίας. Διότι πλέον δεν λένε ό,τι θέλουν στο δημόσιο λόγο τους οι κύριοι της ΠΑΕ. Μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω; Είναι απλό, ο Δρόσος, το χέρι που κινεί τα νήματα, δείχνει έως τώρα πως έχει κότσια να βάλει τάξη.
Το Αύριο θα ‘ναι μία άλλη μέρα για την Παναχαΐκή. Ποιος το λέει αυτό; Η πραγματικότητα. Είναι αδύνατον η Παναχαΐκή να συνεχίσει κρατώντας το ίδιο εκτόπισμα. Αύριο, ίσως, γράψει εποχή, δυναστεία διαρκείας πέντε- επτά χρόνων. Αύριο, ίσως πάλι, ξαναπέσει στον λήθαργο . Όλα μέσα είναι. Και δεν εξαρτάται μονάχα από την Παναχαΐκή, αλλά και σε ποια κατάσταση θα βρεθούν οι αντίπαλοι της.
Ναι, υπάρχει και το Αύριο. Πού συνήθως δεν είναι το ίδιο με το Χθες. Που είναι άγνωστο. Κυρίαρχος χουντικού τύπου ο Ολυμπιακός από το 1996 και ήδη το ‘χασε για δεύτερη συνεχή χρονιά. Η ΑΕΚ το πήρε το 2018 μετά από 24 χρόνια. Ο Παναθηναϊκός το ‘χει ξεχάσει από το 2010. Ο ΠΑΟΚ τροπαιούχος το 2019 μετά από 34 χρόνια.
Αποτελώντας την πρώτη επαρχιακή ομάδα που έπαιξε στην Ευρώπη, νικώντας τον Σεπτέμβριο του 1973 με 2-1 στην Λεωφόρο την αυστριακή Γκράτσερ, η Παναχαΐκή σε πείσμα του τεράστιου οπαδικού όγκου που τον ακολουθεί, μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε αξιόπιστη δύναμη του εγχώριου ποδοσφαίρου. Επιτέλους! Ιστορική αναγκαιότητα είναι η Παναχαΐκή να επαναλάβει το 2020 την τωρινή της εικόνα, είτε συνεχίσει στην Football League, είτε μελλοντικά θα επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού πρωταθλήματος.Χωρίς την πίεση να… αποδείξει κάτι. Αυτό που πιπιλίζουν κάθε μέρα.
Η Παναχαΐκή είναι η Παναχαΐκή. Πάντα. Όπως η ΑΕΚ είναι η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός είναι ο Ολυμπιακός. Σήμερα έτσι, αύριο όχι έτσι, διότι το πράμα είναι κοκορέτσι. Είναι ανόητο να πει κανείς ότι φέτος μία ομάδα… απόδειξε τούτο και το άλλο. Και λοιπόν; Αυτό που «απόδειξε» δεν είναι ίδιο με το Χθες, ούτε θα ‘ναι σίγουρα και Αύριο.
Κάθε χρόνο υπάρχει πρωτάθλημα και βάλτε να πάνε, πήγανε. Κάθε χρόνο παίζουν μπάλα, για τη… μπάλα, όχι για να… αποδειχτεί η νοσηρή φαντασίωση του οπαδού, την οποία ιντριγκάρουν και εμπορεύονται οι νεκροθάφτες των ΜΜΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου