Η κινδυνολογία πέντε χρόνων έχει διαβρώσει το μυαλό και το νευρικό μου σύστημα.
Πέντε χρόνια, 1825 ημέρες! Νιώθω πως πάω κόντρα με την (κατά το δυνατό) αντιυγραντική λογική μου σε έναν ποταμό πληροφοριών που στην καλύτερη περίπτωση είναι υπερβολές και στη χειρότερη – τις περισσότερες φορές – υποβολιμαία ψεύδη από δημοσιογράφους ταγμένους όχι στην ενημέρωση αλλά στην εξυπηρέτηση πολιτικών, συχνά και συμφερόντων.
Συστοιχίες από τηλεοπτικά δελτία, ραδιοφωνικές προπαγάνδες και έντυπες πλύσεις εγκεφάλου με πυροβολούν μέσα στο σπίτι μου, στο αυτοκίνητό μου, στο γραφείο μου, στο δρόμο που περπατάω με τα ακουστικά για το ραδιόφωνο του κινητού στ’ αυτιά. Όσο αλεξίσφαιρος, πυρίμαχος και πυράντοχος να είσαι δεν μπορείς να σταθείς. Πήδηξα στο αμυντικό όρυγμα των σάιτ για να σωθώ και έπεσα σε ναρκοπέδιο. Τα περισσότερα που κλικάρω κρύβουν μια έκρηξη τρόμου. Σαν τις «ναυμαχίες», εκείνες με τα κουτάκια, που παίζουν τα παιδιά. Όταν βγήκε στον αέρα η Huffington Post έλπιζα σε αυτήν και το είχα γράψει: Τι περιμένω από τη Huffington Post (δείτε εδώ). Έγινε το βασικό καθημερινό μου κλικ. Τελευταία έχω την αίσθηση πως έβαλε και αυτή νάρκες στο δημοσιογραφικό της οικόπεδο. Δεν ξέρω πια πού να πατήσω για να διατηρήσω την ψυχική μου αρτιμέλεια.
Πέντε χρόνια, 1825 ημέρες! Νιώθω πως πάω κόντρα με την (κατά το δυνατό) αντιυγραντική λογική μου σε έναν ποταμό πληροφοριών που στην καλύτερη περίπτωση είναι υπερβολές και στη χειρότερη – τις περισσότερες φορές – υποβολιμαία ψεύδη από δημοσιογράφους ταγμένους όχι στην ενημέρωση αλλά στην εξυπηρέτηση πολιτικών, συχνά και συμφερόντων.
Συστοιχίες από τηλεοπτικά δελτία, ραδιοφωνικές προπαγάνδες και έντυπες πλύσεις εγκεφάλου με πυροβολούν μέσα στο σπίτι μου, στο αυτοκίνητό μου, στο γραφείο μου, στο δρόμο που περπατάω με τα ακουστικά για το ραδιόφωνο του κινητού στ’ αυτιά. Όσο αλεξίσφαιρος, πυρίμαχος και πυράντοχος να είσαι δεν μπορείς να σταθείς. Πήδηξα στο αμυντικό όρυγμα των σάιτ για να σωθώ και έπεσα σε ναρκοπέδιο. Τα περισσότερα που κλικάρω κρύβουν μια έκρηξη τρόμου. Σαν τις «ναυμαχίες», εκείνες με τα κουτάκια, που παίζουν τα παιδιά. Όταν βγήκε στον αέρα η Huffington Post έλπιζα σε αυτήν και το είχα γράψει: Τι περιμένω από τη Huffington Post (δείτε εδώ). Έγινε το βασικό καθημερινό μου κλικ. Τελευταία έχω την αίσθηση πως έβαλε και αυτή νάρκες στο δημοσιογραφικό της οικόπεδο. Δεν ξέρω πια πού να πατήσω για να διατηρήσω την ψυχική μου αρτιμέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου